اينكه ابوبكربن‌مجاهد (245- 324 ه. ق)- شيخ‌القراء بغداد- در اوايل قرن چهارم، قرائات را در هفت قرائت از هفت قارى بنام، به رسميّت شناخت. بعدها در دوره‌هاى مختلف، هفت قارى ديگر اضافه شد كه بدين‌ترتيب مجموعاً چهارده قرائت معروف گرديد و به‌دليل آنكه هركدام از اين قرائات از سوى دو راوى روايت شده، مجموع قرائت متداول به 28 قرائت مى‌رسد.

در حجيّت قرائات و صحت آنها- كه آيا جملگى به‌گونه متواتر از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده يا نه؟- گفت‌وگو فراوان است. پاسخى كه به‌طور كلّى از آن مباحث به‌دست مى‌آيد منفى است؛ زيرا طبق رأى محققين، بيش از يك قرائت از رسول اللَّه صلى الله عليه و آله نرسيده و آن، قرائت متداول در ميان مسلمانان است.[1]

تعريف قرائت‌

تلاوت، خواندن قرآن كريم است و قرائت همان تلاوت است؛ اما اصطلاحاً به‌گونه‌اى از تلاوت اطلاق مى‌شود كه داراى ويژگى‌هاى خاصى باشد؛ به عبارت ديگر، قرائت، تلاوت نص وحى الهى، به حسب اجتهاد يكى از قرّاء معروف، بر پايه اصول معينى كه در علم قرائت مشخص شده، مى‌باشد.

البته قرآن داراى نصّ واحدى است و اختلاف ميان قُرّاء بر سرِ به‌دست آوردن و رسيدن به آن نص واحد است. امام‌صادق عليه السلام مى‌فرمايد: «قرآن يكى بيش نيست و اختلاف بر سر قرائت آن از جانب راويان [قاريان‌] صورت گرفته‌است»[2].

[1] . التمهيد؛ ج 2، ص 42 به بعد و ص 226- 218.

[2] . اصول كافى؛ ج 2، ص 630، حديث 12.