حفاظتى باشد، دچار چنين دشوارى و تنگى نفس مى‌گردد كه اشاره به چنين مسأله‌اى در آن زمان، يكى از اعجازهاى علمى قرآن است.

ب) پوشش هوايى حافظ زمين‌

«وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً وَ هُمْ عَنْ آياتِها مُعْرِضُونَ؛[1] و آسمان را سقفى محفوظ [بر فراز زمين‌] قرار داديم، كه اينان از نشانه‌هاى آن روى گردانند».

گرد زمين را پوشش هوايى ضخيمى فرا گرفته، كه ارتفاع آن به 350 كيلومتر مى‌رسد. هوا از گازهاى «نيتروژن» به نسبت 03/ 78 درصد و «اكسيژن» به نسبت 99/ 20 درصد و اكسيد كربن به نسبت 04/ 0 درصد و بخار آب و گازهاى ديگر به نسبت 94/ 0 درصد تركيب يافته است. اين پوشش هوايى با اين حجم ضخيم و با اين نسبتهاى گازى فراهم شده در آن، همچون سپرى آسيب ناپذير، زمين را در برگرفته و آن‌را از گزند سنگهاى آسمانى- كه به حدّ وفور[2] به سوى زمين مى‌آيند و از همه اطراف، تهديدى هولناك براى ساكنان زمين به‌شمار مى‌روند- حفظ كرده و زندگى را برايشان امكان‌پذير مى‌سازد.

به‌علاوه وجود لايه ازُن در اطراف زمين، بسيار اهميت دارد؛ اين لايه كه در اثر رعد و برق به‌وجودمى‌آيد، زمين را در برابر پرتوهاى مضرّ كيهانى محافظت مى‌كند. اگر اين لايه نبود حيات، روى زمين ممكن نمى‌شد. قرآن در هزار و چهارصد سال پيش، به اين پديده‌هاى علمى با عبارت‌ «سَقْفاً مَحْفُوظاً» اشاره كرده‌است كه يك اعجاز علمى محسوب مى‌شود.

[1] . انبياء، 32.

[2] . روزانه ميليونها سنگ آسمانى به سوى زمين روانه مى‌شود.