درس شانزدهم: قصص قرآن‌

كلام و سخنى كه حاوى موعظه و ارشاد است، هرچند بديع و جالب باشد، حالت خشكى دارد و باعث خسته شدن مخاطب مى‌شود. براى رفع اين مشكل مى‌توان از قصه استفاده كرد. داستان، كلام را از صورت يكنواختى و خسته كنندگى بيرون مى‌آورد و به آن رونق و طراوت مى‌بخشد و مخاطب را شيفته نگه مى‌دارد. علاوه بر اين، بازگو كردن تجربه‌هاى تلخ و شيرين زندگى بشر، موجب تكامل انسان مى‌شود:

«... فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ؛[1] ... داستانهاى گذشته را برايشان بازگو كن تا بينديشند».

قصّه در قرآن، بازگو كردن سرگذشتى برخاسته از واقعيات عينى‌[2] است كه بشريت، آن‌را آزموده و تجربه تلخ و شيرين آن‌را چشيده است. بازگو كردن داستان در قرآن، بدان جهت است كه واقعيت زيباييها و زشتيها ارائه شود تا

[1] . اعراف، 176.

[2] .« نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ نَبَأَهُمْ بِالْحَقِّ ...؛ داستان آنان را آنگونه كه هست مى‌سراييم ...». كهف، 13.