مختلف قرائت كرده‌است و از آنجا كه اين قبيل قرائت‌ها، به‌منزله بازى با نص قرآن كريم است، امام وى را نهى كرده و دستور دادند كه همان قرائت معروفى را كه مردم ملتزم به آن هستند، اختيار كند؛ زيرا قرائت صحيح- كه شريعت بدان امر كرده- همان قرائتى است كه هر نسلى از نسل پيش تا پيامبر صلى الله عليه و آله و او از جبرئيل و او از خداى عزّوجل، اخذ كرده‌است.

رابطه شيعه و نص كنونى قرآن‌

برخى ناآگاهان به شيعه نسبت داده‌اند كه مصحفى خاص خود دارند و آن‌را «المصحف الشيعي» مى‌نامند! در حالى‌كه شيعه خود از چنين مطلبى بى اطلاع است. گروهى از محققان متأخر شديداًبه اين ادعا اعتراض كرده‌اند كه مهم‌ترين آنان «گُلدزيهر» است. او علاقه خاصّ شيعه را نسبت به نصّ رسمى قرآن- كه در دست مسلمانان است- تشريح و تأييد مى‌كند. به‌منظور تشريح بهتر علاقه و اهتمام شيعه به نص قرآن كنونى، ناگزير از بيان مطالب زير هستيم:

اگر تاريخ قرآن مجيد را بررسى كنيم، در مى‌يابيم كه نصّ كنونى قرآن با وضع موجود، اصولًا محصول كوشش‌هاى شيعه است. در حقيقت، اگر قرآنى وجود داشته‌باشد كه بتوان آن‌را مصحف شيعى ناميد، همين مصحف موجود است و با توجّه به نقش امامان، قاريان، حافظان و هنرمندان شيعه در طول تاريخ نسبت به مصحف، بايد قرآن را به شيعه منسوب كرد.

اميرالمؤمنين على عليه السلام اولين كسى است كه انديشه گردآورى قرآن را، پس از درگذشت پيامبر صلى الله عليه و آله اجرا كرد. مصحف‌هاى مهمّى كه در آن زمان و پيش از يكسان سازى مصاحف تهيه شد و قرآن در آنها جمع‌آورى گرديد عبارتند از:

مصحف‌هاى عبداللَّه‌بن‌مسعود، ابىّ‌بن‌كعب، ابوالدرداء و مقدادبن‌اسود. همگى اينان به‌ولاى خاص خاندان پيامبر شناخته شده‌اند.

اولين كسى كه يكسان سازى مصحف‌ها را در زمان عثمان مطرح كرد،