و جنگجويان شما را در جنگ‌هاى اهل شام بدون چشم داشتى متفرق سازد.[1] بى‌گناه را به جاى گناهكار و حاضر را به جاى غايب دستگير كند! تا جايى كه ديگر در ميانتان كسى از گنهكاران باقى نماند مگر اين كه سزاى دستاوردشان را بچشند! [ساير] اشراف هم همين طور [با مردم‌] سخن گفتند.

(1) وقتى مردم گفته‌هاى آنها را شنيدند شروع كردند به متفرق شدن![2] هر زنى نزد پسر و برادرش مى‌آمد و مى‌گفت: برگرد! مردم جايت را پر مى‌كنند! و يا هر مردى نزد پسر يا برادرش مى‌آمد و مى‌گفت: فردا اهل شام جلويت ظاهر مى‌شوند [در آن صورت‌] با جنگ و شرّى [كه بپا مى‌شود] چه خواهى كرد؟! برگرد. و او را مى‌برد![3] [در اين اثنا] محمد بن أشعث بيرون آمد و كنار خانه‌هاى بنى عماره توقف كرد.

عمارة بن صلخب أزدى در حالى كه مسلّح بود و مى‌خواست نزد [مسلم‌] بن عقيل برود، به [محمّد] برخورد، [محمد] او را دستگير كرد و به سوى ابن زياد فرستاد و [ابن زياد] او را زندانى كرد.

[بعد از اين ماجرا مسلم‌] بن عقيل عبد الرحمن بن شريح شبامى را از مسجد، همراه تعداد زيادى از مردم [به جنگ با محمد بن أشعث فرستاد].[4] قعقاع بن شور ذهلى از منطقه‌اى از كوفه كه عرار ناميده مى‌شد به مسلم و اصحابش حمله كرد،[5] و به محمد بن أشعث پيغام فرستاد كه من از عرار به [مسلم‌]

[1] يعنى از غنائمى كه مسلمين در جنگ با روميان مى‌گيرند چيزى به آنها ندهد.

[2] تاريخ طبرى: 5: 370 و 371، به نقل از أبى مخنف از سليمان بن أبى راشد از عبد الله بن خازم كثيرى و ارشاد شيخ مفيد، 2: 53 و 54، با كمى تغيير.

[3] تاريخ طبرى، 5/ 371، به نقل از أبى مخنف از مجالد بن سعيد و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 54، با كمى تغيير.

[4] تاريخ طبرى، 5/ 371، به نقل از أبى مخنف از أبو جناب كلبى.

[5] تاريخ طبرى، 5/ 381، اين قسمت را طبرى از أبى مخنف نقل نكرده بلكه از هارون بن مسلم از على بن صالح از عيسى بن يزيد نقل كرده است.