كردند در حالى كه بيش از سى و دو اسب سوار نبودند، امّا [وقتى‌] به هر طرف [سپاه عمر سعد] حمله مى‌بردند آنها را به عقب‌نشينى وامى‌داشتند.

وقتى غررة بن قيس [تميمى‌]- كه فرماندهى سپاه اهل كوفه را به عهده داشت- ديد كه لشكرش از هر سو متلاشى شده، عبد الرحمن بن حضن را به دنبال عمر بن سعد فرستاد و گفت: مگر نمى‌بينى امروز از دست اين عدّه قليل بر سر سپاه من چه آمده است؟! پيادگان و تيراندازها را به [كمك‌] شان بفرست! [عمر بن سعد به‌] شبث بن ربعى [تميمى‌] گفت: آيا به كمكشان مى‌روى؟

[شبث‌] گفت: سبحان الله! در ميان همه اهل شهر، شيخ مضر را انتخاب كرده‌اى و او را در ميان تير مى‌فرستى! غير از من كسى را نيافته‌اى كه بتواند حاجتت را برآورد، تا اين كار را به او واگذار كنى؟! عمر بن سعد: حصين بن تميم را خواست، [و عده‌اى از] مجفّفه‌[1] و پانصد تيرانداز را همراه او فرستاد، آنها آمدند و چون به حسين [عليه السّلام‌] و يارانش نزديك شدند آنها را تيرباران كرده، اسب‌هايشان را پى كردند و سپس همگى پياده شدند.[2] [اسب حرّ بن يزيد رياحى نيز پى شد] چيزى نگذشت كه اسب لرزيد و به اضطراب افتاده، به رو بر زمين افتاد، حرّ همانند شيرى [از روى اسب به پائين‌] پريد و در حالى كه شمشير در دستش بود مى‌گفت: «اگر اسبم را پى كنيد من فرزند حرّم،[3] شجاع‌تر از شير بوده و داراى پوست مقاوم هستم.» آنها با يكديگر جنگ سختى كردند تا اين كه روز به نيمه رسيد! [سپاه عمر بن سعد] تنها از يك سو مى‌توانستند به طرف [سپاه حسين عليه السّلام‌] حمله كنند، زيرا خيمه‌هايشان در يك جا جمع شده بود و در كنار يكديگر قرار داشت. وقتى عمر بن سعد اين وضع را ديد

[1] مجفّفه يك قسم از نظاميان بودند كه سر تا پايشان را مى‌پيچيدند و كارشان پرتاب كردن سنگ بود.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 436 و 437، ادامه خبر حسين بن عقبه مرادى.

[3] از آنچه در رجز حرّ آمده است كه گفت:[ من فرزند حرّم‌] بدست مى‌آيد كه احتمالًا علاوه بر خودش نام پدر و يا يكى از اجدادش نيز حرّ بوده است.