اى مسلم، مژده باد تو را به بهشت. مسلم هم با صداى ضعيف گفت: خدا شما را به خير بشارت بدهد.

حبيب گفت: من مى‌دانم كه همين الآن به شما مى‌پيوندم وگرنه دوست داشتم هر كارى را كه وصيت مى‌كردى به خاطر پيوند خويشاوندى‌[1] و ديانتى كه بين ماست برايت آنگونه كه در خور شأن شماست انجام مى‌دادم.

[مسلم‌] با دستش به حسين [عليه السّلام‌] اشاره كرد و به حبيب گفت: من شما را به او وصيت مى‌كنم تا در كنارش كشته شوى [يعنى تا پاى مرگ حسين را رها نكنى.] [حبيب‌] گفت: به پروردگار كعبه قسم اين كار را انجام خواهم داد.

چيزى نگذشت كه [مسلم‌] روى دستهاى [ياران حسين عليه السّلام‌] جان سپرد. [خدا رحمتش كند.] كنيز [مسلم‌] فرياد كشيد: واى اى فرزند عوسجه! واى اى آقاى من![2]

حمله شمر بن ذى الجوشن بر جناح راست لشكر امام حسين عليه السّلام‌

(1) شمر بن ذى الجوشن از جناح چپ به اصحاب جناح راست [لشكر حسين عليه السّلام‌] حمله برد، و آنها در برابر شمر ايستادگى كردند و او و همراهانش را با نيزه زدند، [در اين بين‌] هانئ بن ثبيت حضرمى و بكير بن حىّ تميمى بر [عبد الله بن عمير] كلبى حمله كردند و او را به قتل رساندند، [خدا رحمتش كند.][3]

حملات و مبارزات ياران ابى عبد الله عليه السّلام‌

(2) اصحاب حسين [عليه السّلام‌] جنگ سختى را آغاز كردند. و سوارانشان حمله را شروع‌

[1] حبيب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه هر دو از بنى أسد بودند فلذا با يكديگر قرابت و فاميلى داشتند.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 435 و 436، ادامه خبر حسين بن عقبه مرادى، همراه با اندكى جابجايى و ارشاد، 2/ 103، 104، با كمى تغيير و حذف.

[3] تاريخ طبرى، 5/ 436، ادامه خبر حسين بن عقبه مرادى.