(1) حصين بن تميم [وقتى ديد حرّ به ميدان آمد به يزيد بن سفيان‌] گفت: اين هم حرّ بن يزيدى كه انتظارش را مى‌كشيدى! [يزيد بن سفيان‌] گفت: بله، بعد به طرف [حرّ] رفت و گفت: اى حرّ بن يزيد! آيا مى‌خواهى مبارزه كنى؟! [حرّ] گفت: بله مى‌خواهم، بعد در مقابلش قرار گرفت، گويا جان [يزيد بن سفيان‌] در دست حرّ قرار گرفته بود. حرّ بدون درنگ به طرفش آمده او را كشت.[1] نافع بن هلال مرادى جملى در حال جنگ مى‌گفت: من جملى هستم من بر دين على [عليه السّلام‌] هستم.[2] مردى كه مزاحم بن حريث خوانده مى‌شد به طرف او آمد گفت: من بر دين عثمان هستم! [نافع‌] گفت: تو بر دين شيطان هستى! سپس به او حمله برد و او را به قتل رسانيد! [اينجا بود كه‌] عمرو بن حجّاج [زبيدى‌] فرياد كشيد! آى احمق‌ها! مى‌دانيد با چه كسانى در حال جنگ هستيد؟! [آنها] جنگجويان شهر هستند. قومى هستند كه آرزوى مرگ مى‌كنند، هيچ‌يك از شما به تنهايى در مقابلشان ظاهر نشود، آنها اندكند و چيزى طول نمى‌كشد كه از بين مى‌روند، به طرفشان سنگ پرتاب كنيد.

عمر بن سعد گفت: راست گفتى، نظر شما درست است [لذا] به مردم دستور الزامى داد [و گفت‌] كسى از شما [به تنهايى‌] با آنها مبارزه نكند.[3]

حمله عمرو بن حجّاج به امام حسين عليه السّلام‌

(2) [آنگاه‌] عمرو بن حجّاج به ياران حسين [عليه السّلام‌] نزديك شد در حالى كه مى‌گفت:

[1] تاريخ طبرى، 5/ 434، به نقل از أبى مخنف از زهير بن نضر بن صالح عبسى.

[2] منشأ پيدايش و مفهوم اصطلاح دين على و دين عثمان را پيشتر توضيح داده‌ايم.

[3] تاريخ طبرى، 5/ 435، به نقل از أبى مخنف از يحيى بن هانئ بن عروة و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 103، با كمى تغيير.