را به قتل برسانيد، اين مرد [حسين عليه السّلام‌] را با پسر عمويش يزيد بن معاويه آزاد بگذاريد، [در كار او و يزيد دخالت نكنيد] قسم بجانم اگر حسين را هم به قتل نرسانيد، يزيد از شما راضى خواهد شد، و به همين اندازه كه از او اطاعت كرديد [و دست از يارى حسين بر داشتيد و خود را براى جنگ با حسين آماده كرده‌ايد] اكتفا خواهد نمود. [در اين هنگام‌] شمر بن ذى الجوشن به طرف زهير تيرى انداخت و گفت: ساكت باش، خدا صدايت را خفه كند. با كثرت كلامت ما را خسته كرده‌اى.

(1) زهير [در پاسخش‌] گفت: اى پسر كسى كه بر پاشنه‌هاى پايش ادرار مى‌كرد! من با تو سخن نمى‌گويم. [بى‌ترديد] تو يك حيوانى! بخدا قسم گمان نمى‌كنم دو آيه از كتاب خدا را بدرستى بدانى! عذاب سخت و خوارى و خفت روز قيامت بر تو بشارت باد! شمر گفت: خداوند تو و رفيقت [منظور حسين عليه السّلام‌] را همين الآن به قتل خواهد رساند! [زهير] گفت: آيا مرا از مرگ مى‌ترسانى! و الله مردن در كنار او [حسين عليه السّلام‌] نزد من از [حيات‌] جاودانه در كنار شما محبوب‌تر است.

آنگاه [زهير] رو به مردم كرد و با صداى بلند گفت: بندگان خدا! اين [مرد] بد اخلاق و تندخو و امثالش شما را در دينتان فريب ندهند، و الله شفاعت محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلم شامل حال آنها كه خون فرزندان و خاندان پيامبر را ريخته‌اند و كسانى را كه به اين خاندان يارى رسانده و از حريم آنها دفاع كردند را كشته‌اند، نخواهد شد.

[در اين هنگام‌] مردى [زهير] را صدا زد و گفت: أبا عبد الله به شما مى‌گويد: بيا، قسم بجانم همانگونه كه مؤمن آل فرعون قوم خويش را نصيحت كرده و به خوبى از آنان دعوت نمود، شما [هم‌] آنها را نصيحت كرده و بخوبى از آنان دعوت نموده‌اى، اگر نصيحت و ابلاغ، نفعى برساند![1]

[1] تاريخ طبرى، 5/ 426 و 427، به نقل از أبى مخنف از حنظله بن اسعد شبامى از مردمى از قومش به نام كثير بن عبد الله شعبى، كه شاهد قتل امام حسين عليه السّلام بود.