(1) [پدرم‌] اندوهش را فرو نشاند و اشك از چشمانش جارى شد [و اين مثل عربى را به زبان جارى ساخت‌] فرمود: كه اگر شتر مرغ شبى رها مى‌شد به خواب مى‌رفت! [يعنى اگر مرا رها مى‌كردند و متعرضم نمى‌شدند بجاى خود مى‌ماندم و به اينجا نمى‌آمدم.] [عمه‌ام‌] زينب گفت: واى بر من! بر خلاف ميل خود كشته مى‌شوى! اينكه بر من جگرخراشتر و سختتر است! [آنگاه‌] به صورت خويش سيلى زد، و دستش را به طرف گريبانش برده آن را پاره كرد و بيهوش بر زمين افتاد! حسين [عليه السّلام‌] بر بالينش رفت و بر صورتش آب ريخت‌[1] و به [خواهرش‌] فرمود: اى خواهرم! تقواى الهى را پيشه كن و بواسطه دلگرمى‌هايى كه خداوند به صابرين داده خويشتن‌دارى نما، بدان كه اهل زمين مى‌ميرند و اهل آسمان باقى نخواهند ماند، همه چيز نابود خواهد شد جز ذات خداوندى كه زمين را با قدرتش خلق كرد و مخلوقات را برانگيخته و به سوى خود بازمى‌گرداند و او يكتا و واحد است، پدرم بهتر از من بود، مادرم بهتر از من بود و برادرم [هم‌] برتر از من بود. [همه اينها به شهادت رسيدند]، من و آنها و هر مسلمانى چون رسول خدا خواهند مرد.

[ابا عبد الله‌] با اين [جملات‌] و مانند آن [خواهر] را تسلّى داد و فرمود: اى خواهرم! تو را قسم مى‌دهم و شما به قسم من وفادار باش. وقتى كه از دنيا رفتم براى من گريبانت را پاره نكن، به خاطر من صورتت را نخراش، و آه و وا ويلا نكن.

سپس [پدرم، عمه‌ام زينب‌] را آورد و كنار من نشاند.[2]

[1] شايد از باقيمانده آب‌هائى بوده كه شب هفتم آورده بوده‌اند.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 420 و 421، به نقل از حارث بن كعب و أبو ضحاك و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 93 و 94، همراه با اندكى تغيير در عبارات و أبو الفرج بخش اول اين خبر را از اشعار امام عليه السّلام تا بيهوش شدن حضرت زينب‌[ س‌] با كمى تغيير نقل نموده است، رك: مقاتل الطالبين، 75، به نقل از أبى مخنف از حرث بن كعب از على بن الحسين عليه السّلام.