2- يا دستم را در دست يزيد بن معاويه قرار بدهم تا ببيند نظرش درباره مشكل بين من و او چه مى‌شود.

3- يا مرا به هر يك از مرزهاى مسلمين كه خواستيد بفرستيد تا فردى از اهالى آنجا گرديده و در نفع و ضررشان با آنان شريك باشم.[1] ولى عقبة بن سمعان مى‌گويد: من همراه حسين بوده‌ام، از مدينه به مكه، و از مكه به عراق با او بيرون آمده بودم، و تا كشته شدنش از او جدا نشده‌ام. نه در مدينه، نه در مكه، نه در راه و نه در عراق و نه در لشكرش تا روز قتلش هيچ كلمه‌اى به مردم نگفت كه من نشنيده باشم، اما و الله على رغم آنچه مردم گمان مى‌كنند و مى‌گويند كه پيشنهاد كرده دستش را در دست يزيد بن معاويه بگذارد و يا او را به مرزى از مرزهاى مسلمين بفرستند، چنين پيشنهادى را به آنان نكرده است، ولى فرمود: مرا رها كنيد بروم در اين سرزمين پهناور تا ببينم كار مردم به كجا مى‌كشد.[2]

دومين نامه ابن سعد و پاسخ ابن زياد

(1) «خداوند شعله آتش را خاموش كرده، و وحدت كلمه ايجاد نموده و امور امت اسلامى را اصلاح فرموده است؛ حسين به من پيشنهاد داده كه به جاى اولش بازگردد، يا او را به هر يك از مرزهاى مسلمين كه خواستيم بفرستيم، و او مثل فردى از آنان نفع و ضررشان را بپذيرد. [بالطبع‌] با اين [پيشنهاد] هم رضايت شما و هم مصلحت امّت [اسلامى‌] تأمين خواهد شد.» وقتى عبيد الله نامه را خواند گفت: اين نامه مردى است كه مخلص امير است و بر قوم خود مهر و شفقت دارد. آرى پذيرفتم.

[1] تاريخ طبرى، 5/ 413، به نقل از أبى مخنف از مجالدين سعيد و صقعب بن زهير أزدى و ساير محدثين، و سبط بن جوزى پيشنهاد دوم را ذكر نكرده و آن را ردّ نموده است، رك: تذكرة الخواص، 248، و ابو الفرج اين پيشنهادها را با اندكى تفاوت نقل كرده است، رك: مقاتل الطالبيين، 75.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 413 و 414، به نقل از أبى مخنف از عبد الرحمن بن جندب و رك: تذكرة الخواص، 248 كه بطور خلاصه به اين خبر اشاره نموده است.