(1) عقبة بن سمعان مى‌گويد: آخر شب، حسين [عليه السّلام‌] دستور داد براى حركت آب بگيريم سپس دستور داد حركت كنيم و ما نيز حركت كرديم، وقتى از قصر بين مقاتل گذشتيم پس از ساعتى راه رفتن، حسين [عليه السّلام‌] چرت زد و [يك باره‌] نيمه خواب پريد و بيدار شد، در حالى كه مى‌گفت! «انّا لله و انّا اليه راجعون» و «الحمد للّه ربّ العالمين» دو يا سه بار اين سخن را تكرار كرد.

[در اين هنگام‌] پسرش علىّ بن حسين اكبر [عليه السّلام‌] سوار بر اسب، نزد او آمد و گفت! «انّا لله و انّا اليه راجعون» و «الحمد للّه ربّ العالمين»، اى پدر، فدايت شوم چرا خدا را حمد كردى و آيه بازگشت به سوى خدا را خواندى؟! فرمود: اى پسركم من به خواب رفته بودم كه [ناگاه‌] اسب سوارى جلويم ظاهر شد و گفت: اين قوم شبانگاه در حركتند در حالى كه مرگ نيز به استقبالشان مى‌آيد، فهميدم كه اين خبر مرگمان است كه به ما گوشزد شده است! [علىّ بن حسين اكبر] گفت: پدر- الهى بد نبينى- آيا ما بر حق نيستيم؟! [حسين عليه السّلام‌] فرمود: بله، قسم به كسى كه بازگشت بندگان به سوى اوست، [ما بر حق هستيم‌]! [على بن حسين اكبر] گفت: اى پدر در اين صورت باكى نداريم؛ كه بر حق بميريم! [حضرت‌] فرمود: خدا به شما پاداش خير بدهد، بهترين پاداشى كه به فرزندى درباره پدرش داده مى‌شود.

وقتى صبح شد پياده شد و نماز صبح را خواند، سپس با عجله سوار بر مركب شده اصحابش را به طرف چپ برد همين كه مى‌خواست از سپاه حرّ جدا شود حرّ بن يزيد نزد او آمد و آنها را بازگرداند وقتى بازگشتشان به سوى كوفه شدت گرفت آنها نيز در برابر حرّ مقاومت كرده، سپاه حرّ را به عقب راندند، و پيوسته در سمت چپ حركت مى‌كردند تا به نينوى رسيدند.[1]

[1] تاريخ طبرى، 5/ 407 و 408، به نقل از أبى مخنف از عبد الرحمن بن جندب از عقبة بن سمعان و ارشاد، 2/ 82 و 83، به نقل از عقبة بن سمعان، همراه با كمى تغيير و مقاتل الطالبيين، 74، به نقل از أبى مخنف از عبد الرحمن بن جندب از عقبة بن سمعان، همراه با اندكى حذف و تغيير.