قبل از سيرى‌

و ارفع يديك من الطعام و يك اليه بعض القرم و عندك ميل فإنه اصلح لمعدتك و بدنك و اذكى لعقلك و اخف على جسمك.

در حالى كه هنوز گرسنگى باقى و ميل و اشتها برقرار است دست از طعام بردار كه اين چنين غذا خوردن براى معده و بدن اصلح و براى عقل پاكيزه‌تر و بر جسم و تن بارى سبكتر است.

ميل و اشتهاى حيوانات تابع مصالح آنها است يعنى حيوان بقدرى تمايل بغذا و چيزهاى ديگر پيدا ميكند كه برايش لازم و كافى است و بهمين جهت كمتر دچار امراض مى‌شود بلكه مى‌توان گفت باغور و بررسى كه در زندگى حيوانات شده است اگر حوادث خارجى براى آنها پيش نيايد اگر اهلى نشوند و آزادى آنها بدست زور و فكر اشتباه كار بشر محدود نگردد اصلا مريض نميگردند.

اما انسان دايره تصورات و خيالاتش خيلى وسيعتر از واقعيات فعلى است يعنى هر چيز را بيش از آنچه فعلا وجود دارد تصور ميكند نيروى خيال و تصور او از مرز احتياج و غريزه واقعى او تجاوز ميكند و خيلى بيشتر از آنچه كه فعلا بدان محتاج است ميطلبد خلاصه زيادتر از آنچه مصلحت اوست مى‌خورد و مينوشد.

اگر از قضاوت و نورانيت عقل كمك نگيرد و باتكاء غريزه گرسنگى و ميل و اشتها بخورد دائما دچار رنج و بيمارى است.

شگفت‌تر آنكه عقل هم وقتى مى‌تواند قضاوت صحيح داشته باشد كه شكم پر نباشد و مزاج از سلامتى منحرف نشده باشد.