منصب امامت عبارت از
جنبه پيشوائى و تبليغ احكام و بيان وظايف دينى است چه با منصب رسالت توأم باشد و
چه از طريق ظاهر باينكه مردم را به خداپرستى و پيروى از وظايف دينى دعوت نمايد و
چه از طريق باطن كه با نيروى غيبى و تصرف معنوى واسطه در فيوضات آفريدهگار باشد و
بر عقيده و اعمال مردم آگاه بوده و نظارت داشته در تقرب پيروان خود ساحت كبريائى
هم چنان كه بر حسب آيه 124- 2 و 143- 2 حقيقت وساطت و شهادت را بيان نموده باينكه
منصب امامت عبارت از شهود باطنى است كه با نيروى غيبى بر عقايد و اخلاق و بر سيرت
اعمال مردم آگاه بوده و پيروان مكتب قرآن را بسوى سعادت سوق دهد و برساند زيرا
عقيده و اعمال و كردار مردم مانند ساير موجودات داراى جنبه ملكوتى غير از جنبه صفت
نفسانى و يا حركت خارجى كه از مقوله فعل اختيارى است.
و بمنطق آيه رسول صادع
اسلام صلّى اللَّه عليه و آله و سلم و اوصياء عليهم السّلام بر عقيده و ملكوت
اعمال و اقوال مردم كاملا بصيرت و نظارت دارند از اين نظر عموم مردم بايد از اقوال
و تعليمات آنان پيروى نمايند و اعمال خودشان را بر تعليمات آنان تطبيق دهند و در
باره پيروان مكتب عالى قرآن واسطه فيوضات الهى و تعليمات و قرب ساحت كبريائى
مىباشد هم چنان كه واسطه فيوضات تكوينى عموم هستند و در پيشگاه كبريائى در باره
ايمان و كفر و اعمال نيك و بد مردم بشهادت قيام خواهند نمود.