اما در دلش خلجانى پديد آمد و خود او را به پست‌ترين جا كه دروغها و بدگمانيها متوجّهش بود فرو برد.

پس يكى از ياران على پاسخش داد و سرود:

با ما غدر كرديد، و مكر و ناپيمانى خصلت شما بود، ما را از ترفند آن فرو مايه مرد[1] و مولايش‌[2] چه زيان باشد؟

شما بدترين مردم زمانه را مؤمن خوانديد، دروغ گفتيد و بدترين كس آن است كه با مردم دروغ گويد.

شما [خود خوب مى‌دانيد[3]] كه پسر حرب‌[4]، با آنكه كاتب پيامبر خدا بود، مورد لعن آن حضرت قرار گرفت.

عمرو بن عاص هنگامى كه با ابو موسى نيرنگ باخت چنين سرود:

به ابو موسى نيرنگى كلان زدم (و كلاه گشادى سرش گذاشتم) چنان كه شتر بچه‌اى نادان در زمينى بر آمده فريب داده شود.

بدو گفتم: ما هيچيك از آن دو (پيشوا) را خوش نداريم، پس پيش از آن كه دشواريها و لغزشها بيشتر شود هر دو را خلع مى‌كنيم.

چه آن دو هرگز ذرّه‌اى با هم توافقى ندارند، و هر يك بر باطل، راهى جدا از آن ديگرى در پيش گرفته‌اند.

وى سخن مرا پذيرفت تا آن كه رفيق (و مولاى) ايشان‌[5] را خلع كردم و رفيق ما[6] مستقيما زمامدار شد.

در حالى كه پسر حرب‌[7] تن به ولايت آنها نمى‌سپرد و هاشمى‌[8] نيز هرگز حاضر

[1] مراد عمرو بن عاص است.- م.

[2] مراد معاويه است.- م.

[3] در متن و اصل« و لكم ... بن حرب بصيرة»، اين مصراع همين گونه ناقص آمده و تمام شعر نيز در شنهج نيامده است.( شايد چيزى قريب بدين عبارت بوده است: و لكم فى ابن حرب بصيرة؟. ترجمه قياسى است.- م.)

[4]( مراد معاويه است.- م.)

[5] مراد على بن ابى طالب عليه السلام است.- م.

[6] ( 6، 7) مراد معاويه است.- م.

[7] ( 6، 7) مراد معاويه است.- م.

[8] مراد على بن ابى طالب عليه السلام است.- م.