راوى گويد:

چون حضين در آن ديدار چنان سخنان شور انگيزى اظهار داشت (قبيله) بكر بن وائل (از سر رشك‌[1]) به دشمنى با او برخاستند ولى على بعد آنان را سازش داد.

سخن رفاعة ابن شدّاد

و رفاعة بن شدّاد بجلى گفت: «اى مردم، ما چيزى از حقّ خود را از دست نداده‌ايم. آنان ما را در پايان كارمان به همان چيزى مى‌خوانند كه ما، از آغاز امر، ايشان را بدان مى‌خوانديم (يعنى حكم قرآن)، و اينك ناخودآگاه همان را پذيرفته‌اند. اگر كار چنان كه ما مى‌خواهيم انجام يابد فتنه و كشتار دور شود وگرنه ما آن را از سر گيريم و همان سختكوشى و جديّت پيشين را به كار بريم.

و در اين باره سرود:

شب دوشينه‌ام با انديشه‌هاى اندوهبار و ياد سران گروهها كه به قتل رسيده‌اند به درازا كشيد.

آنچه ديروز در صفّين گذشت و حوادث پياپى و انبوه رويدادهاى هولناك هراس آور رخ داد، سواران، بامدادان با يك ديگر برخورد كردند و دلاوران در اطراف پناهندگان‌[2] به جولان در آمدند.

اگر شاميان تنى چند از سران ما را كشتند در عوض سران آنها نيز، چون شتر قربانى، قصّابى شدند.

سيل سركش از ديده زنان ما و ايشان كه بر كشتگان بى‌گور خويش مى‌گريستند، روان شد.

[1] زيرا چنان كه گذشت حضين كمسالترين فرد قبيله بكر بن وائل در آن مجلس بود ولى بيانش بيش از همه درخشندگى يافته بود.- م.

[2] متن به تصحيح قياسى« المساعر» و در اصل به تحريف‌[ المشاعر]. اين قطعه در گمانگاه خود در شنهج نيامده است.