عمرو بن عاص نيز مى‌گفت: مى‌بينم آن كه پرچم سياه بر افراشته آهنگ كارى گران دارد، اگر همچنين بپايد امروز تمامى عرب به نابودى گرايد. پس نبردى سخت كردند و عمّار مى‌گفت: «اى بندگان خدا پايدارى كنيد كه بهشت زير سايه شمشير است». پرچمدارى شام نيز با ابو اعور سلمىّ بود.

شدّت نبرد

عمّار همچنان هاشم را بر مى‌انگيخت تا نبرد شدّت يافت‌[1] و هاشم با پرچم پيش تاخت و به چابكى حمله‌اى برق‌آسا كرد، و او را (بدين سبب) مرقال (يعنى چابكدست برق آسا) مى‌ناميدند.

راوى گفت:

افراد به يك ديگر تاختند و دو صف به هم بر آمدند و سپاهيان چنان نبرد سختى كردند كه كس مانندش را نشنيده بود و كشتگان از حدّ شمار در گذشتند.

[پيوستگان به دستار]

(نصر) گفت: و عمرو [و بن شمر]، از ابى اسحاق، از ابى السّفر[2] نقل كرد كه:

چون آن روز بدان گروه برخورديم ديديم پنج صف از آنان خويشتن را با رشته دستار به يك ديگر پيوسته‌اند[3].

پس صف به صف جنگيديم تا سه صف از آنها را كشتيم و به چهارمين صف رسيديم و در ميدان از شاميان و عراقيان هيچكس از معركه نگريخت. و ابو اعور مى‌گفت:

[4] ...

[1] متن از روى شنهج( 2: 270)« حتى اشتدّ القتال» و در اصل‌[ ... شبت القتال‌].

[2] ابو السّفر، سعيد بن يحمد( به ضم يا و سكون حا و كسر ميم) همدانى ثورى كوفى، از ثقات سومين طبقه روات كه به سال 112 درگذشت.

[3] بدانچه پيشتر در صفحه 310 گذشت.

[4] اين شعر از خود ابو اعور نيست بلكه از قصيده قيس بن حطيم است و در ديوان او ص 10- 15، چاپ لايپزيك نيز آمده است.