آنان را فرو مى‌كوبم ولى معاويه، آن فراخ چشم شكم‌گنده را در ميانه نمى‌بينم.

آتش قعر دوزخ او را در بر گيرد و سگهاى زوزه‌كش را پيرامونش گرد آرد (كه) او مشتى گمراه را چنان فريفته است كه هيچ رهنمايى هدايتشان نتواند كرد.

[معاويه و عمرو بن عاص‌]

راوى گفت:

(در اين هنگامه) معاويه به عمرو گفت: اى ابا عبد اللّه، آيا نمى‌بينى كارمان به كجا كشيده است؟ مى‌بينى عراقيان چه مى‌كنند؟ بى‌گمان من در معرض خطرى بزرگ قرار گرفته‌ام. عمرو به او گفت: اگر ربيعيان چنان ناقه‌اى كه به گشن خود گرايد پيرامون على گرد آيند، ضربه‌اى واقعى و هجومى سخت از جانب آنان خواهى ديد [چنان ضربتى كه تاكنون هيچ زنى بر (سوگ كشتگان) آن ننشسته است‌]. معاويه به وى گفت: اى ابا عبد اللّه، به گمان خود مرا با اين سخنان مى‌ترسانى؟ گفت: تو پرسشى كردى و من هم پاسخت دادم (قصد ارعاب تو را ندارم ولى حقيقت را گفتم). چون صبح روز دهم در آمد ربيعه پيرامون على چون سپيدى چشم بر گرد سياهى آن حلقه زده بودند، و خالد بن معمر برخاست و ندا در داد: كيست كه تن خويش را به مرگ فرو شد و روان خود را از خداوند باز خرد؟ پس هفت هزار تن با او پيمان كردند كه هيچيك به پشت خود ننگرد و نيام تيغهاى خود را شكستند[1] (و شمشيركش تاختند) تا به سراپرده معاويه رسيدند و جنگى بس دليرانه كردند.

[برانگيختن ربيعه از جانب عتّاب بن لقيط]

نصر، عمر گفت: پسر برادر عتّاب بن لقيط بكرى از (تيره) بنى قيس بن ثعلبه براى من چنين داستان زد كه:

چون على به (فوجها) و پرچمهاى ربيعه رسيد ابن لقيط گفت: اگر على در ميان شما آسيبى بيند[2] و يك تن از شما زنده بماند شما را در پيشگاه اعراب‌

[1] شكستن نيام تيغها بدان نشان بود كه تا پيروز نشوند، يا همگى به شهادت نرسند، تيغهاى خود را همچنان برهنه و بركشيده نگاه دارند.- م.

[2] متن« إن اصيب علىّ» و در شنهج( 1: 501)[ ان وصل الى علىّ اگر به على برسد].