بزرگ دارد، از اين رو گفت: هر چه تو خواهى. آنگاه ابو عرفا پرچم را برگرفت و گفت: اى وابستگان بدين پرچم، راستى را كه كردار براى نيل به بهشت يكسره [سنگين‌] و بر نفس ناگوار است و كردار براى سقوط به دوزخ يكسره سبك و (بر نفس) [گوارا[1]] است. جز شكيبايان به بهشت در نيايند، آنان كه خود را بر فرمان خدا و آنچه بر آنان واجب ساخته پايدار داشتند. و از واجبات الهى بر بندگانش هيچ چيز مهمتر از جهاد نباشد كه نيك پاداش‌ترين كارهاست. پس چون ديديد من (به دشمن) هجوم كردم شما نيز هجوم كنيد و سخت بكوشيد. واى بر شما، مگر آرزومند بهشت نيستيد؟ آيا دوست نداريد كه خداوند شما را بيامرزد؟. از اين رو جملگى پابپاى او هجوم كردند و درگير نبردى سخت شدند و حضين‌[2] مى‌گفت:

چون آن دلاور رقاشى، ابو عرفاء با آن پرچم پاى مردى فشارد و هجوم كند، شما نيز هجومى دليرانه كنيد.

كشته شدن ابى عرفاء

ابو عرفاء چندان جنگيد تا كشته شد [و پس از آن ربيعه به صفوف شاميان هجوم كردند و آنان را در هم شكستند] و مجزأة بن ثور[3] در اين باره سرود:

[1] متن« و حبيب محبوب و خوشايند» اين افزودگى كه مناسب اقتضاى مقال است از شنهج گرفته شده و در اصل به تحريف‌[ و خبيث پليد و ناگوار] آمده.

[2] در اصل به تحريف‌[ حصين‌].

[3] مجزأة بن ثور بن عفير بن زهير بن عمرو بن كعب ابن سدوس سدوسى، يكى از صحابه، كه سردارى و رياست داشت.- الاصابة 7724، و در شنهج به تحريف‌[ محرز بن ثور] آمده. اين رجز چنان كه در مروج الذهب( 2: 25) آمده از بديل بن ورقاء روايت شده و چنان كه در اللسان( 18: 229) و نيز مروج الذهب( جايى ديگر) آمده منسوب به على( عليه السلام) است. و چنان كه در الاشتقاق، 148 آمده از اخنس دانسته شده است.