أَكُنْ مَعَهُمْ شَهِيداً وَ لَئِنْ أَصابَكُمْ فَضْلٌ مِنَ اللَّهِ لَيَقُولَنَّ كَأَنْ لَمْ تَكُنْ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُ مَوَدَّةٌ يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً و همانا گروهى از شما (به خبرهاى مجعول هول‌انگيز) شما را از جهاد باز مى‌دارند و اگر به شما حادثه ناگوارى روى آرد (به طريق شماتت) گويند خدا ما را مورد لطف خود قرار داد و از اين حادثه كه آنها را به كشتن داد محفوظ داشت. و اگر فضل خدا شامل حال شما شود گويى ميان شما و آنان دوستى نيست (تا نفع شما را نفع خود دانند) گويند اى كاش ما نيز با آنها (به جهاد رفته) بوديم تا به نعمت فتح و غنيمت بسيارى كه نصيب آنها شده كامياب مى‌شديم‌[1]

شعر شنّى در انگيختن على بر ضد معاويه‌

آنگاه على در كوفه درنگ كرد و شنّى- شنّ بن عبد قيس‌[2]- در اين مورد سرود:

بر گو بدين امام كه جنگ‌[3] با ناكامى (آنان) فرو خفت و نعمتها به اين گونه تمام آمد.

از جنگ با آن كو پيمان شكست بياسوديم (ولى هنوز) در شام مارى فسون ناپذير بجاست، كه هر كه را گزد كشنده زهرى در پيكرش چكاند. پس براى علاج، پيش از آنكه گزد، سرش را بكوب و پرتابش كن.

همانا، سوگند به آن كو مردم بدو حج گزارند و آن كو خانه‌اش به وادى بيداء مكه است، به راستى هنوز مهره‌هاى پشت (آن مار) سست است كه اگر پرتابش كنند چنان بگسلد كه گويى در اصل از هم گسسته بوده.

[1] النساء، 72- 73

[2] اعور شنّى، بشر بن منقذ، يكى از بنى شنّ بن افصى بن عبد قيس بن افصى بن دعمى بن جديلة بن اسد بن ربيعة بن نزار. آمدى گويد:« شاعرى خبيث، و در روز جمل همراه على رضى اللّه عنه بود.» المؤتلف، 38 و 60

[3] مراد جنگ جمل است كه با شكست طلحه و زبير كه پيمان شكنى كرده و سر از بيعت تافته بودند پايان پذيرفت.- م.