روايت اينست كه فقيه سابق براى اسلام اثرى داشت و با مرگ او آن اثر از بين رفت پس اينكه توضيح واضح است و از دائره احاديث و روايات بدور ميباشد، آنچه بنظر قاصر من ميرسد اينست كه چيزهائى كه سبب بقاء و تقويت اسلامست مانند مسجد و مدرسه و مؤذن و سرباز حافظ مرز در تأثير تقويت اسلام بپاى فقيه نرسد يعنى هر يك از آنها كه از بين برود ديگرى جانشين آن شود و آن رخنه را جبران كند جز وجود فقيه كه رخنه مرگش را جبران آنها نكند اين روايت تنها در مقام بيان اين معنى است و نظرى بصورت وجود فقيهى سابق ندارد زيرا كه واضح است كه در آن صورت جبران رخنه حتمى است مثلا مهندسى با سنگ و آهن و سيمان سدى ميسازد ولى براى استحكام بيشتر سد فلز و ماده نفيسى هم پيدا ميكند و در آن بكار ميبرد اگر آن مهندس بنگهبانان سد بگويد: فلزى در اين سد بكار بردم كه اگر از بين رفت چيزى جاى آن را نميگيرد، معنى سخنش اينست كه مصالح ساختمانى ديگر جاى آن را نميگيرد مگر اينكه دوباره خود آن پيدا شود.

3-

امام هفتم عليه السلام فرمود چون مؤمن بميرد فرشتگان و صومعه‌هاى زمينى كه خدا را در آن عبادت ميكرده و درهاى آسمانى كه اعمالش از آنها بالا ميرفته بر او گريه كنند و در اسلام رخنه‌ئى افتد كه چيزى آن را نبندد زيرا مؤمنين دانشمند دژهاى اسلامند مانند دژهاى اطراف شهر.

4-

امام صادق عليه السلام فرمود: مرگ هيچ يك از مؤمنين نزد شيطان محبوبتر از مرگ عالم نيست.

5-

امام صادق عليه السلام فرمود: پدرم ميفرمود: خداوند پس از آنكه علم را فروفرستاد برنميگرداند، ليكن عالم كه بميرد علمش برود و جاى خود را بمردم خشك و خشنى دهد كه گمراهند و گمراه‌كننده و چيزى كه بتون و ريشه ندارد خير ندارد. (مجلسى عليه الرحمه «تليهم» را از ماده ولايت گرفته و چون بنظر درست نيامد از ماده ولى گرفتيم)