2-

ابو بصير گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم: چرا باصحاب على عليه السلام مصيبت‌ها رسيد با وجود آنكه از مرگ و مصيبت خود آگاه بودند؟ حضرت بمانند شخص خشمگين بمن جوابداد:

آن مصيبت‌ها تنها از ناحيه خودشان بآنها رسيد، عرضكردم: قربانت گردم مانع شما چيست؟ (كه مرگ و مصيبت اصحاب خود را بآنها نمى‌گوئيد؟) فرمود: اين دريست بسته شده، تنها حسين بن على صلوات اللَّه عليهما اندكى از آن را گشود (كه در شب عاشورا شهادت و مصيبت اصحابش را بآنها خبر داد) سپس فرمود اى ابا محمد: اصحاب آن حضرت بر دهان خود لجام و بندى داشتند.

شرح‌

- علامه مجلسى (ره) پس از آنكه كلمه «ما اصابهم» را ببلا و مصيبت تفسير كرده چنان كه گفتيم، احتمال ديگرى را هم ذكر نموده است و آن احتمال اينست كه مقصود از «ما اصابهم» قرب و منزلتى است كه اصحاب امير المؤمنين عليه السلام نزد آن حضرت پيدا كردند و علم منايا و بلايا هم داشتند و حضرت در جواب فرمود: اين مقام و منزلت را آنها بواسطه قابليت و استعداد خويش بدست آوردند زيرا راز نگهدار بودند، شما توقع داريد كه بآن مقام و علوم برسيد اما چون راز نگهدار نيستيد قابليت نداريد.

پايان جزء اول اصول كافى مشتمل بر 685 حديث با ترجمه و شرح بقلم سيد جواد مصطفوى خراسانى جزء دوم با حديث 686 كه در ابتداى باب «التفويض الى رسول اللَّه (ص) والى الائمة في امر الدين» است ان شاء اللَّه بهمان سبك شروع مى‌شود.

تهران سوم مهر ماه 1344 مطابق بيست و نهم جمادى الاولى 1385