سپس مجلسى عليه الرحمه از محقق سديد مرحوم شيخ مفيد قدس اللَّه روحه نقل ميكند كه ايشان هم در جواب مسائل عكبريه از اين اشكال جواب داده‌اند كه در مذهب ما اين مطلب مورد اتفاق نيست كه امام عليه السلام تمام حوادث و وقايعى كه پيش آمد ميكند با تفصيل و تشخيص ميداند (چنانچه در حديث 659 راجع بپنهان شدن كنيز امام صادق عليه السلام بيان كرديم) بلكه آنچه مورد اتفاق شيعه ميباشد اينست كه: هر قضيه و حادثه‌اى كه در روى زمين رخ دهد، امام عليه السلام حكم آن را ميداند و سپس ميگويد: و اگر هم روايتى باشد كه امير المؤمنين صلوات اللَّه عليه قتل و شهادت خود را بتفصيل ميدانست ميگوئيم: آن حضرت مأمور بتسليم و صبر بر شهادت بود، تا بدرجات بلندى كه جز بوسيله شهادت بآن نتوان رسيد نائل آيد، و سپس نسبت بامام حسن و امام حسين عليهما السلام نزديك بهمين بيان را ميفرمايد و در حديث 675 راجع باين مطلب توضيح بيشترى داده مى‌شود.

آنگاه مرحوم مجلسى از علامه حلى طيب اللَّه تربته پاسخ اين اشكال را بهمين مضمون نقل ميكند و خلاصه‌اش اينست كه تكليف امام غير از تكليف ما ميباشد و رواست كه امام عليه السلام با آنكه ميدانست در آن شب كشته مى‌شود، جان خود را در راه خدا بذل كرده باشد، چنانچه بر سرباز جبهه جهاد لازمست پايدارى ورزد اگر چه كشته شود.

آنچه بنظر ما ميرسد: كلام اين بزرگان در نهايت متانت و استحكامست و احتمالى را كه شيخ مفيد در باره علم امام فرمود، سزاوار است مورد دقت و مطالعه قرار گيرد، زيرا وقتى چنين عالم بزرگى احتمال عدم تعميم علم امامرا نسبت بتمام وقايع و حوادث بدهد، ما حق نداريم كه دايه دلسوزتر از مادر شده و شمول علم امامرا بتمام وقايع و حوادث مورد اتفاق شيعه بدانيم.

آنچه در اينجا مادر بچه مرده را ميخنداند اينست كه: مترجم معاصر ما قلم بدست گرفته و بتمام اين بزرگان و مايه‌هاى افتخار شيعه تاخت و تاز كرده است او مينويسد: چرا كلمات آنها بر اساس احتمالات و امكان پى ريزى شده و علم قطعى در موضوع نداشته و روشن نبوده‌اند، چرا اصول مسلمه مذهب را انكار كرده و در برابر اجماع مدعى اجماع شده‌اند كه اگر تحليل و تجزيه شود نتيجه مى‌دهد اجماع شيعه را بر نادانى امام- نعوذ باللَّه- و بالاخره اين مترجم پر مدعى كه كلام شيخ مفيد را نفهميده و در نتيجه چنان جسارت بزرگى بمفخر شيعه كرده است، همان جوابى را كه ايشان و علامه حلى و مجلسى قدس اللَّه اسرارهم بعبارات مختلف بيان فرموده‌اند، بتعبير ديگرى با تفصيلات زائد ذكر نموده است.

من نمى‌دانم اگر در اجماع شيعه مانند شيخ مفيد و علامه نباشند. آن اجماع از چه اشخاصى تركيب و تشكيل مى‌شود و اما راجع باحتمالات و امكان، ما در مقدمه اين كتاب توضيح مفصلى بيان كرديم.

5-

موسى بن جعفر عليه السلام فرمود: خداى عز و جل بر شيعه غضب كرد، پس مرا مخير ساخت كه يا من و يا آنها فدا شويم، بخدا من با دادن جان خودم ايشان را حفظ كردم.