انكار كند، پس از آن خدا در دلش مطلبى اندازد كه كارش را فراهم آورد. (يعنى ولايت ائمه را بدلش اندازد كه سعادت و نجاتش را فراهم آورد).

2-

امام صادق (ع) فرمود: چون خدا خير بنده‌اى را خواهد، اثرى از نور در دلش گذارد و گوشهاى دلش را باز كند و فرشته‌اى بر او گمارد كه نگهدارش باشد و چون براى بنده‌اى بدخواهد، اثرى از سياهى در دلش افكند و گوشهاى دلش را به بندد و شيطانى بر او گمارد كه گمراهش كند، سپس اين آيه (126 سوره 6) را قرائت فرمود: «هر كه را خدا خواهد هدايت كند، سينه او را براى اسلام آوردن بگشايد.

(عاشق و فريفته شود) و هر كه را خواهد گمراه كند سينه‌اش را تنگ و سخت كند كه گوئى بآسمان خواهد رفت» (سختى مسلمان شدن در نظر او مانند بآسمان رفتن است).

3-

و فرمود: امر تشيع خود را براى خدا قرار دهيد نه براى مردم، زيرا آنچه براى خداست بحساب او گذارده شود و آنچه براى مردم است، بسوى خدا بالا نرود: بخاطر دينتان با مردم ستيزه نكنيد، زيرا ستيزه كردن دل را بيمار كند، خداى تعالى بپيغمبرش (ص) فرمود: «تو نميتوانى كسيرا كه دوست دارى هدايت كنى، بلكه خدا هر كه را خواهد هدايت كند) و فرموده است (100 سوره 10) «مگر تو ميتوانى مردم را مجبور كنى كه ايمان آورند» مردم را رها كنيد زيرا آنها از مردم تعليم گرفتند و شما از رسول خدا (ص) تعليم گرفتيد. من از پدرم شنيدم كه ميفرمود: چون خداى عز و جل بر بنده‌اى نويسد كه بايد در اين امر