7-

اسود بن سعيد گويد خدمت امام باقر (ع) بودم كه خود حضرت بدون آنكه من چيزى بپرسم شروع كرد و فرمود: ما حجت خدائيم ما باب خدائيم، ما زبان خدائيم، ما وجه خدائيم، ما ديده خدا در ميان خلقش باشيم، مائيم سرپرستان امر خدا در ميان بندگانش (امر خدا همان فرمانهاى خداست نسبت ببندگانش و يا بمعنى مطلق كار و مطلب خدائى است مانند امر توحيد و معاد و نبوت و عبادات و معاملات از نظر شرع و معانى ساير جملات در دو حديث قبل بيان شد).

8-

جنبى گويد: از امير المؤمنين (ع) شنيدم كه ميفرمود: منم چشم خدا، منم دست خدا، منم جنب خدا (يعنى بخدا نزديكم و مردم بايد از ناحيه من بخدا تقرب جويند) منم باب خدا (هر كه معرفت و خشنودى خدا طلبد بايد از طريق من داخل شود).

9-

موسى بن جعفر (ع) راجع بقول خداى عز و جل (55 سوره 39) «دريغا بر من از آنچه در جنب خدا قصور ورزيدم» فرمود: جنب خدا امير المؤمنين است و همچنين اوصياء بعد از او تا آخرين آنها در مقام بلندى باشند.

10-

امام باقر (ع) فرمود: بوسيله ما خدا پرستش شد و بوسيله ما خدا شناخته شد و بوسيله ما خداى تبارك و تعالى را يگانه شناختند و محمد پرده‌دار خداى تبارك و تعالى است (تا واسطه ميان او و مخلوقش باشد).