راجع بخدا جز سرگردانى براى گوينده زياد نكند. و در روايت ديگرى از حريز است در باره هر چيزى سخن گوئيد ولى راجع بذات خدا سخن نگوئيد.

شرح‌

بنظر ميرسد كه در روايت اول مراد از خلق خدا انسان و مراد از خدا ذات خداست بقرينه مقابله اين دو با يك ديگر ولى در روايت ديگر چون «هر چيز» در برابر «خدا» قرار گرفت، آن قرينه از بين رفت لذا كلمه «ذات» را اضافه فرمود.

2-

امام صادق (ع) گويد: خداى عز و جل ميفرمايد (43 سوره 53) همانا پايان و سرانجام سوى پروردگارت باشد. پس چون سخن بخدا رسيد باز ايستيد.

3-

و بمحمد بن مسلم فرمود: اى محمد مردم هميشه و از هر درى سخن گويند تا آنجا كه در باره خدا هم سخن گويند چون شما آن را شنيديد، بگوئيد: شايسته پرستش جز خداى يكتاى بيمانند نيست.

4-

امام باقر بزياد فرمود: اى زياد از گفتگوهاى دشمنى خيز بپرهيز كه موجب شك شود و عمل را تباه كند و صاحبش را هلاك نمايد و ممكن است در آن ميان كسى سخنى گويد و آمرزيده نشود، در زمان گذشته مردمى علمى را كه واگذارشان شده بودند ترك كردند و در طلب علمى كه از آن نهى شده بودند رفتند تا آنجا كه سخنشان بخدا رسيد و سرگردان شدند و كارشان (در حيرت و دهشت) بجائى رسيد كه مردى را از پيش او صدا ميزدند و او بپشت سرش جواب ميداد و از پشت سرش صدا ميكردند و او بپيش رو پاسخ ميگفت‌