بِذاتِ الصُّدُورِ» است نازل فرمود، پس هر كه براى خداشناسى غير از اين جويد هلاك است.

شرح‌

- مرحوم مجلسى (ره) علت نزول آيات را براى مردم كنجكاو سه چيز دانسته: 1- تا فكر دقيق و عميق آنها در معانى اين آيات بكار افتد 2- تا در خداشناسى بافكار خود تكيه نكنند بلكه بمضامين همان آيات اكتفا كنند 3- تا اين آيات معيار و ميزانى باشند كه افكار خود را بر آنها عرضه كنند و درست و نادرست آن را باز شناسند، ولى پيداست كه اين سه معنى لازم و ملزوم يك ديگرند و بيك معنى رجوع كنند. زيرا تا در آيات تعمق نكند نتواند آنها را معيار قرار دهد و چون معيار قرار داد بافكار خود تكيه نكند و مراد از آيات شش آيه اول سوره حديد (سوره 57) قرآنست كه اينك ترجمه آن را ذكر ميكنيم و توضيح و تفسيرش را كه مناسب اين مختصر نيست باهل تعمق واميگذاريم، بعد از بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ چنين فرمايد: (1) آنچه در آسمانها و زمين است تسبيح خدا گويند و او نيرومند و فرزانه است (2) پادشاهى آسمانها و زمين خاص اوست، او زنده كند و بميراند و بهمه چيز تواناست (3) او اول و آخر است و آشكار و نهانست و بهمه چيز داناست (4) اوست كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد سپس بعرش پرداخت، آنچه بزمين فرو رود و آنچه از آن برون شود و آنچه از آسمان فرود آيد و آنچه بسويش بالا رود همه را خدا ميداند، هر جا كه باشيد او با شماست و بآنچه ميكنيد بيناست (5) پادشاهى آسمانها و زمين خاص او است و تمام كارها بخدا بازگشت مينمايد (6) شب را بروز در آورد و روز را بشب در آورد و او از درون سينه‌ها آگاه است.

4-

عبد العزيز گويد از حضرت رضا (ع) راجع بتوحيد پرسيدم، فرمود: هر كه «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» را بخواند و بآن ايمان آورد توحيد را شناخته است، عرض كردم: اين سوره را چگونه بخواند؟ فرمود چنان كه مردم ميخوانند، و خود حضرت اين جمله را افزود: چنين است پروردگارم [چنين است پروردگارم‌] (افزودن اين جمله پس از پايان سوره مستحب است و مانند گفتن «صدق اللَّه العلى العظيم» پس از پايان قرآن و گفتن «لبيك» بعد از «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا» ميباشد.

باب نهى از سخن گفتن در چگونگى‌

1-

امام باقر (ع) فرمود: در باره خلق خدا سخن گوئيد و راجع بخدا سخن نگوئيد زيرا سخن‌