نه‌خير. اتفاقا اين طور نيست. اگر بازار ما به اين دقت بود اين همه ورشكست و مال مردم خور در آن پيدا نمى‌شد!

[يكى از حاضران:] ولى در رساله‌هاى عمليه نوشته شده عادل كسى است كه گناه كبيره نكند و بر صغيره هم اصرار نورزد.

در كجاى رساله است! عبارت رساله اين است كه عادل كسى است كه در او ملكه‌اى وجود داشته باشد كه او را از ارتكاب كبيره و از اصرار بر صغيره بازدارد. من هم همين را مى‌گويم. مى‌گويم او يك چنين ملكه‌اى دارد، اما يك جا كند مى‌شود. با يك جا كند شدن، ملكه از بين نمى‌رود.

آيا امامها از طرف خدا منصوب شدند؟

بله. بحث ما در امامت شيعه همين است. اگر صرفا قصه زمامدارى امت بود، ما الان در عصر غيبت چه كار مى‌كنيم؟ آيا بايد هرج‌ومرج داشته باشيم يا بالاخره كسى بايد كارهاى ما را سروسامان بددهد؟ بايد زمامدار داشته باشيم. پس مسأله بيش از زمامدارى است. امامت شيعهه نسبت به زمامدارى يك مسأله علاوه هم دارد كه به آن اشاره كردم.

چرا مى‌فرماييد «امامت شيعه»؟ چرا نمى‌گوييد «امامت مسلمانان»؟

چون در بحث امامت امت و زمامدارى امت، در ميان مسلمانها دو نظر هست: يك نظر را شيعه دارد و يك نظر را فرقه‌هاى ديگر. اين فهمى است كه شيعه از امامت دارد. «امامت شيعه» يعنى آن مفهومى كه شيعه از امامت دارد.