«اگر ما بر اينها مى‌نوشتيم‌و واجب مى‌كرديم كه خودتان را بكشيد، يا جلاء وطن اختيار كنيد، از خانه‌ها بيرون بيائيد و برويد در جاى ديگر زندگى كنيد، ما فَعَلُوهُ إِلَّا قَلِيلٌ مِنْهُمْ‌. هيچكس انجام نمى‌داد، مگر أفراد نادرى.»

در حالى كه: وَ لَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا ما يُوعَظُونَ بِهِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ وَ أَشَدَّ تَثْبِيتاً[1] «اگر آنچه را كه به آنها أمر مى‌شود انجام بدهند، براى آنان پسنديده‌تر است، و براى آنها فائده بسيارى دارد و قدمهايشان را در صِراط، ثابت مى‌كند، و آنها را مُحكم و استوار مى‌نمايد.»

وَ إِذاً لَآتَيْناهُمْ مِنْ لَدُنَّا أَجْراً عَظِيماً[2] «ما از نزد خود به آنها أجر عظيم عنايت مى‌كنيم.» وَ لَهَدَيْناهُمْ صِراطاً مُسْتَقِيماً[3] «و ما در صراط مستقيم، آنها را هدايت مى‌كنيم».

أثر تبعيّت از ولايت، معيّت با آن خواهد شد

سپس مى‌فرمايد: وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَأُولئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولئِكَ رَفِيقاً[4]

«و هر كس كه از خدا و رسول إطاعت كند (يعنى از قرآن و سنّت پيغمبر) اين أفراد معيّت دارند، يعنى يكى مى‌شوند با نَبِيّين و صدّيقين و شهداء و صالحين كه خداوند برآنها نعمت بخشيده است. يعنى رفقاء آنها، اينها هستند و چه خوب رفقائى براى إنسان هستند!»

ذلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ عَلِيماً[5] «اين فضلى است كه از طرف پروردگار رسيده و به به! خداوند چقدر عليم و دانا به حقائق امور است!» كه أفرادى كه از پيغمبر تبعيّت كنند، در أثر ولايت پيغمبر، آنها را به جائى مى‌رساند كه با او معيّت پيدا مى‌كنند. و اين خود، ولايت است. لذا مى‌توان از اين آيه استفاده ولايت، و نيز لزوم پيروى از همين أفرادى كه با پيغمبر معيّت‌

[1] - ذيل آيه 66، از سوره 4: النّسآء

[2] - آيه 67، از سوره 4: النّسآء

[3] - آيه 68، از سوره 4: النّسآء

[4] - آيه 69، از سوره 4: النّسآء

[5] - آيه 70، از سوره 4: النّسآء