امانتها را به اهلش بدهيد و در حقيقت يك زمينه چينى براى آيه دوم است و بايد اين يادآورى را بكنم كه امانت فقط اين نيست كه من يك تومان دست شما دارم اين يك تومان را بدست من برگردانيد و مهمترين نشانه ها و نمونه هاى امانت اين است كه آنچه امانت خدا در ميان مردم است آن را انسان به جايش و به اهلش برساند. اطاعت انسان كه ميثاق و پيمان خدا با آدمى‌است آن را در جايش مصرف كند و خرج كند، اطاعت از خدا بكند و از آنچه كه خدا فرموده كه‌اطاعت بشود، اطاعت كند. اين مهمترين مصداق امانت است.

در آيه بعد يعنى آيه 59 سوره نساء مى‌فرمايد: أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا (اى كسانيكه‌ايمان آورده‌ايد) أَطيعُوا اللَّه‌ (اطاعت كنيد از خدا) وَ أَطيعُوا الرَّسُول‌ (و اطاعت كنيد از پيامبر خدا) و أُولِى الْأَمْرِ مِنْكُم‌ (و اطاعت كنيد از صاحبان فرمان از ميان خودتان) يعنى آن كسانى كه در ميان شما صاحبان فرمان هستند.

ولىّ امر مسلمين مجرى حكم خداست‌

اينجا تز اسلامى با بعضى از تزها و ايده ها ديگر وجه تمايز و محل افتراقش معلوم مى شود. تز اسلامى نمى گويد روزى خواهد بود كه حكومت لازم نبشاد، و ايده اسلامى پيش بينى نمى كند آن روزى را كه در جامعه دولت و حكومت نباشد، درحالى كه بعضى از مكتبها پيش بينى مى كنند آن روزى را كه جامعه، جامعه ايده آل و يكى از خصوصياتش از اين است كه ديگر دولت و حكومت در آن جامعه نيست ولى اسلام اين را پيش بينى نم كند. خوارج به بهانه حكومت الهى گفتند! علىّ بن ابيطالب بايد نباشد آنها مى گفتند: لَا حُكْمَ إِلَّا لِلَّهِ‌ حكومت مال خداست، ولى امير المؤمنين در جواب اين ميگويد: كَلِمَهُ حَقٍّ يُرَادُ