بود كه اگر آنها خواستند بتوانند عالم اسلام را تحت تأثير خود شان قرار بدهند.

پس ولايت قرآنى دو رويه دارد، يك رويه آن اينست كه در داخل جامعه اسلامى، همه عناصر بايستى به سوى يك هدف و يك جهت و يك راه گام بردارند و رويه ديگرش اين است كه در خارج از جامعه اسلامى، امت اسلامى بايستى باهمه بلوكها و جناح هاى ضد اسلامى پيوندهاى خودش را بگسلد، اينجا يك نكته دقيقى وجود دارد كه مى رساند ولايت به معناى قرآنى آن، همان ولايتى است كه شيعه به آن قائل است.

اينكه ما ارتباط با امام را اينقدر مهم دانسته ايم، اينكه ما فرمان امام را در همه شئون زندگى جامعه نافذ مى دانيم براى چيست؟ و از كجا در مى آيد؟ اينجا است كه قرآن با ما حرف مى زند كه اگر يك جامعه اى و يك امتى بخواهد ولايت قرآنى را باين معنا داشته باشد يعنى بخواهد تمام نيروهاى داخلى اش در يك جهت به سورى يك هدف در يك خط براه بيفتد و بخواهد تمام نيروهاى داخلى اش عليه قدرتهاى ضد اسلامى در خارج بسيج بشود احتياج به يك نقطه قدرت متمركز در متن جامعه اسلامى دارد، به يك نقطه اى احتياج دارد كه تمام نيروهاى داخلى به آن نقطه بپيوندند، همه از آنجا الهام بگيرند و همه از او حرف بشنوند و حرف بپذيرند و او تمام جوانب مصالح ومفاسد را بدانند تا بتواند مثل يك ديده بان نيرومند قوى دستى و قوى چشمى هركسى را درجبهه جنگ بكار مخصوص خودش بگمارد.

لازم است يك رهبرى، يك فرمانده اى، يك قدرت متمركزى در جامعه اسلامى وجود داشته باشد كه اين قدرت بداند از شما چه بر مى آيد، از من چه بر مى آيد، از انسانهاى ديگر چه بر مى آيد تا به هركسى آن كارى‌