ج. پيروى از وحى، سامان‌بخش رفتار فردى و اجتماعى گذشته از حوزه‌هاى انديشه و روان، رفتار انسان نيز بايد در شعاع نورانى تعاليم وحى قرار گيرد تا به سعادت و رفاه دنيا و آخرت دست يابد. وقتى از رفتار انسان سخن مى‌گوييم، رفتار فردى و اجتماعى او مورد نظر است و نمى‌توانان اين دو نوع رفتار را دو حوزه‌ى جداى از هم دانست؛ زيرا انسان جزئى از يك جامعه و در مقياس عمومى، جامعه‌ى بشرى محسوب مى‌شود و اجتماع انسانى نيز متشكل از تك‌تك افراد است؛ بنابراين تداخل و تأثيرگذارى دو بعد فردى و اجتماعى در يكديگر و عدم امكان انفكاك آن دو از هم را، نمى‌توان انكار نمود.

احكام و دستورات دينى، رفتار فرد و جامعه را براى دستيابى به سعادت، هماهنگ با باورهاى اعتقادى و نظام فكرى، سازماندهى مى‌كنند؛ بنابراين نقش عمده‌ى ارزش‌ها و احكام الهى، حاكم و جهت دهنده‌ى همه‌ى دانستنى‌ها و علوم و نيز تنظيم كننده‌ى همه‌ى شؤون و ابعاد نظام فردى و اجتماعى جامعه‌ى اسلامى است.

3. دنيا و آخرت، گستره‌ى توسعه در نظام الهى نظام الهى براى انسان دو نمونه زندگى را به رسميت مى‌شناسد؛ زندگى در دنياى مادى و اين جهان و ديگرى زندگى در جهان آخرت كه هركدام از اين دو، سازوكارهاى ويژه‌ى خود را دارند و بايد انسان‌ها باكوشش و تلاش، آنها را فراهم سازند. دستورات قرآن كريم و انبيا الهى بر اين مبنا استوار است كه بايد توشه‌ى آن جهان، در دنياى مادى فراهم شود.

اين دنيا مقدمه‌ى عالم ديگر و كشتزار محصولاتى است كه بايد در آن جهان درو شود؛ بنابراين، خداوند پيامبران را به منظور راهنمايى بشر براى كسب توفيق بيشتر در همين امر مهم، فرستاده است. قانون‌هاى الهى كه توسط پيامبران ابلاغ مى‌شود، همگى يارى دهنده‌ى بشر در اين راهند و هرچند براى اين جهان نيز قوانينى وضع شده؛ ولى مقصود اصلى تأمين سعادت در زندگى بى‌پايان آن جهان است كه البته دنباله‌ى منطقى و طبيعى سعادت در اين جهان به شمار مى‌رود؛ ولى مطمئنا زندگى اين جهان، هدف اصلى نيست؛ بلكه وسيله‌ى نيل به سعادت در جهان ابدى است.