«خاصه و عامه بر اين مسأله اتفاق دارند كه براى جامعه اسلامى يك سياستمدار و رهبر كه امور آنان را اداره نمايد لازم و واجب است؛ بلكه اين از ضروريات مى‌باشد، اگرچه در شرايط و خصوصيات آن و اينكه آيا تعيين وى از جانب پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلم است و يا به وسيله‌ى انتخاب عمومى مردم، اختلاف‌هايى وجود دارد»[1].

در نقل كلام علماى اسلامى، در اثبات ضرورى بودن حكومت دينى، به همين اكتفا نموده، خوب است به شكل اجمالى، برخى گزاره‌هاى داخلى علوم اسلامى؛ مانند: عرفان، كلام، فقه و فلسفه را مورد اشاره قرار دهيم تا روشن شود كه حتى اگر در بين علما، كسى ضرورت حكومت را انكار نمود، با توجه به قضاياى آن علم؛ بتوان گريزناپذيرى از حكومت دينى را اثبات نمود؛ مثلا: از منظر عرفان، نمى‌توان تهذيب و سرپرستى اجتماعى كه در جهت تقرب به خداوند است را به ولى غير الهى و حكومت غير دينى سپرد. يا از نگاه فقها نيز احكام وجوب دفاع و حرمت يارى رساندن بر ظالم، در معناى وسيع و عميق آن، از جمله قوى‌ترين استدلالات بر لزوم اقامه حكومت دينى است؛ همچنين از ديدگاه علم كلام، با عنايت به مقولات حسن عدل و قبح ظلم، ضرورت تحقق احكام الهى و نيز با استناد به قاعده‌ى لطف، ضرورت حكومت دينى به اثبات مى‌رسد؛ همچنان‌كه بر مبناى حكما و فلاسفه‌ى اسلامى، با مقدماتى كه نبوت و امامت اثبات مى‌شود، ضرورت امامت ظاهرى و ولايت دينى را مى‌توان اثبات نمود[2].

[1] - البدر الزاهر فى صلاة الجمعة و المسافر، تقرير درس آية اللّه بروجردى توسط حسينعلى منتظرى، ص 52.

[2] - پيروزمند، على رضا؛ نظام معقول؛ صفحات 160- 105.