بشناسند و به حقوق و حوايج يكديگر آشنا گردند، سپس دشمنان حوزه اسلام را شناخته و وظيفه خود را از هر جهت انجام دهند.

وقوف براى اين است كه آدمى خود را نيز بشناسد و بر خود واقف شود. در اقيانوس فكر و انديشه فرو رود، تا بداند از كجا آمده؟ كجا هست؟ و به كجا مى‌رود؟ روز عرفه، خداوند حاجى را خواسته است در اين سرزمين تا اقرار كند به گناهان خود و احضار شده است كه بخواهد و بخشيده شود.

عمل عرفات وقوف است؛ يعنى درنگ كوتاه و زودگذر؛ يعنى آدمى در اين دنيا دمى بيش نيست. آغاز وقوف از ظهر است؛ يعنى آغاز آن از روشنايى و نور و آگاهى است و خورشيد كه غروب كرد عرفات پايان مى‌پذيرد. اين تمثيل عمر توست در اين زمان كوتاه. همه نور است، دنبال ظلمت نرو، بار سنگين گناه را بر ندار و آرزويت را دراز نكن. عرفات يادآور روز قيامت و نمونه صحراى محشر است.

اما خصوصيت ديگر اين سرزمين اين است كه خاطره‌اى از امامان معصوم (ع) دارد؛ از حسين و دعاى عرفه‌اش و امام سجاد و زمزمه عارفانه‌اش تا مهدى آن يار غايب از نظر، كه در هر سال در روز عرفه در اين سرزمين وقوف دارد. لذا بجاست در اين سرزمين چند فراز از دعاى روز عرفه امام حسين قرائت شده و بياد مولا صاحب الزمان زمزمه شود.