از مقابل مسجدتنعيم مى‌گذرى؛ از علامت‌حرم‌كه‌در وسط گذرگاه است، كه بگذرى وارد حرم شده‌اى. لحظه، لحظه تشرّف است. دل آرام و قرار ندارد. گويى همچون طائر قدسى مى‌خواهد از قفس تنگ سينه پر بكشد و خود را به آسمان آبى بسپارد و غرقه در جذبه‌هاى روحانى محبت‌بار، خود را به حرم دوست برساند. گويا ارواح مشتاق تاب همقدمى با تن‌هاى سنگين دنيايى را ندارند و پيشاپيش بدن خود را به حريم وصل رسانده‌اند و چه عجب اگر اين طائر قدسى روح، به ترنم در آيد و تلبيه كند؛ آن‌چنان كه گويى به نداى دعوت فطرت خويش، پاسخ مى‌گويد. به همان پيمان نخستين آن‌گاه كه پرسيد: «الست بربكم»[1] و پاسخ داديم: «بلى لبيك اللهم لبّيك».

نمايش تصوير

[1] - اعراف، آيه 172.