درس هفتم: گرد خانه معشوق‌

قال‌اللّه الحكيم:

وليطوفوا بالبيت العتيق. (حج/ 29)

ديگر زمان سكون و توقف نيست. وقتِ آن رسيده كه به سوى او حركت كنى؛ به سوى بى‌نهايت، به سوى كرامت و حرّيت و آزادگى. وقت هجرت است از زندگى معصيت‌بار به زندگى پاك؛ هجرت به سوى خوبيها و مركز نيكى‌ها، بهترين سفر در طول زندگى. خدايا اين چه‌دعوتى‌است؟ چه‌ضيافتى و چه‌عنايتى‌است؟ من‌كجا؟ مكّه كجا؟

اتوبوس‌از ميقات حركت‌مى‌كند. بهترين‌لحظات، در طى‌اين مسير 450 كيلومترى تا مكّه است؛ لحظه دعا و مناجات و شور و انتظار.

هرچه آثار شهر مكّه نمايان مى‌شود، شيفته‌تر مى‌شوى. هر نفس هراسانتر و وزن حضور او دم‌به‌دم سنگين‌تر و نفس در سينه حبس مى‌شود. بر صندلى اتوبوس ميخكوب مى‌شوى. سراپا سكوت، همه تن و جسم تو چشم شده‌اند و تو تنها نگاهى دوخته‌شده به پيش رو، به مقابلت، به مكه، به قبله، به خانه معشوق. ديگر بايد سكوت كرد؛ لبيك گفتن ممنوع. تمام وجودت لبيك است و زبانت خموش.