«شما بيا يك كارى بكن و براى خدا از قم دست بكش و برو در مشهد بمان. خدا دنيا و آخرت تو را مى‌تواند از قم به مشهد منتقل كند.»

تصميم گرفت. دلش باز شد و ناگهان از اين رو به آن رو شد.

تبسمى كه مدت‌ها بود از لب‌هاى او محو شده بود، دوباره به لب‌ها بازگشت و چشمانى كه چندى بود از غصه به گودى نشسته بود، دوباره درخشيد.

از قم دست كشيد، به مشهد آمد و لحظه به لحظه ديد كه خدا چگونه دنيا و آخرت او را آنگونه كه خود مى‌خواهد رقم مى‌زند.

نه تنها او ديد كه ما نيز ديديم.

آن جوان برنا كه روزى خود سر در گريبان غم و اندوه فرو برده بود، امروز پايان شب سر به گريبانى ماست!

يعقوب كه مى‌رفت، به ما پيرهنى داد

مى‌گفت كه تو يوسف كنعانى مايى‌

او را مى‌شناسيد؟!