ق. ا. ج. ا. ايران). وجود قاطعيت و شجاعت همراه با عقلانيت و بصيرت نيز در رهبر از ضرورتهاى اساسى است تا بدين وسيله وى بتواند بر مبناى بينش صحيح سياسى و اجتماعى، جامعه را در مقاطع بحرانى و در مسائل داخلى و در راهبرى كشور در نظام بين‌المللى به خوبى هدايت كند. در زير به چند روايت در اين خصوص اشاره مى‌شود:

- «آفة الزعماء ضعف السياسه» (غررالحكم، ح 3931)؛ آفت زمامداران، ضعف- بينش، بصيرت يا اقدام- سياسى است.

- «سوء التدبير سبب التدمير» (همان، ح 5571)؛ (تدبير نادرست باعث تخريب امور مى‌شود.

البته بديهى است كه على‌رغم اتصاف رهبر به چنين صفاتى در حد اعلى و اكثر، به هيچ وجه چنين مقامى بى‌نياز از مشورت و دريافت نظرات كارشناسان و صاحبنظران و آگاهان به مسائل سياسى، اقتصادى، اجتماعى، نظامى و .... نيست و اساساً به دليل كثرت و تنوع مسائل مربوط به مديريت اجتماعى و سياسى، هيچ پادشاه رئيس‌جمهور يا رهبرى در دنياى امروز نمى‌تواند به تنهايى و با تكيه بر رأى و نظر خود اين مهم را به انجام برساند. به همين خاطر است كه در منابع دينى، رهبرى در نظام مردم‌سالارى دينى موظف است بنابر آيه شريفه «و شاور هم فى الأمر»، در امور مهم سياسى و اجتماعى با مردم و صاحبنظران شور و مشورت به عمل آورد و پيامبر عظيم الشان اسلام نيز كه عقل كل و پيامبر خاتم بود، بر همين مبنا در موارد متعددى به مشورت با اصحاب و ياران خود مى‌پرداخت و به نظرات كارشناسى آنها ارج مى‌گذاشت و براى ايشان و ديدگاههايشان احترام قائل مى‌شد.

آن‌چه كه ذكر آن در اينجا ضرورى به نظر مى‌رسد اين است كه علت تفاوت اساسى صفات و شرايط رهبرى د ر نظام مردم‌سالارى دينى با نظامهاى دمكراتيك غربى در اين است كه اين دو نظام از لحاظ وظايف و رسالتها و اهداف حكومتى تفاوتهايى بنيادين با يكديگر دارند: در نظامهاى دمكراتيك غربى، وظيفه و مأموريت فردى كه در رأس هرم قدرت قرار مى‌گيرد، صرفاً اجراى خواست و نظر