هدايت شده و هدايت‌گستر باشد.

لازم به ذكر است كه عدالت از ديدگاه فقه شيعى معنايى خاص دارد و با مفهومى كه از آن ادر افواه عموم رايج است، تفاوتى اساسى دارد. امام خمينى (ره) در كتاب تحرير الوسيله در خصوص مفهوم عدالت چنين مى‌نويسد:

«عدالت ملكه نفسانى است كه در اثر خويشتن‌دارى و مراقبت نفس، براى شخص ايجاد مى‌شود كه براساس آن، «گناه كبيره انجام ندهد و گناهان صغيره را تعمداً مرتكب نشود يا تكرار ننمايد و واجبات دينى خود را انجام دهد. همچنين تقوا حالتى نفسانى است كه شخص بر اثر خدا ترسى، تلاش در اطاعت و جلب هر چه بيشتر رضايت خداوند دارد». (امام خمينى، بى‌تا، ج 1، ص 10)

بدين ترتيب با لحاظ كردن عدالت و تقوا براى كسى كه در رأس هرم قدرت يك نظام سياسى قرار مى‌گيرد، اين اطمينان حاصل خواهد شد كه چنين فردى با اتكا به سرمايه ايمان و پشتوانه‌هاى اخلاقى و عدالت و تقوا، به طرف فساد و گناه و عصيان و سوء استفاده از حقوق و اموال مردم و بهره بردارى از قدرت و موقعيت خود كشيده نخواهد شد و حتى در مقابل قدرتهاى خارجى و حكومتهاى زورگو نيز تسليم نخواهد شد و تأمين استقلال كشور و سعادت امت اسلامى را در پرتو جلب رضايت الهى مد نظر خويش قرار خواهد داد و حكومت را امانتى الهى و نه ابزارى براى دستيابى به مطامع دنيوى تلقى خواهد كرد.[1]

شجاعت، مديريت، تدبير و بينش صحيح سياسى رهبر

رهبرى مستلزم دارا بودن قدرت مديريت، تدبير و شجاعت در حد بسيار بالايى است. رهبر بايد بتواند در مقاطع مختلف و حساس، با درايت و تدبير جامعه را مديريت و هدايت كند و قواى سه گانه را با هم هماهنگ و اداره كند (اصل 57

[1] - على( ع):« ان عملك ليس لك بطعمه و لكنه فى عنقك امانه»( نهج‌البلاغه، نامه پنجم، ص 839)؛( على( ع) خطاب به اشعث‌بن قيس، كارگزار خود در آذربايجان مى‌فرمايد: پُست و مقام تو نبايد منشأ سوء استفاده تلقى شود بلكه آن امانتى بزرگ بر گردن توست.