1. تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى‌ عَبْدِهِ لِيَكُونَ لِلْعالَمِينَ نَذِيراً؛ 27

بزرگ [و خجسته‌] است كسى كه بر بنده خود، فرقان [كتاب جدا سازنده حق از باطل‌] را نازل فرمود، تا براى جهانيان هشدار دهنده‌اى باشد.

2. قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ جَمِيعاً؛ 28

بگو: «اى مردم، من پيامبر خدا به سوى همه شما هستم».

3. وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ بَشِيراً وَ نَذِيراً؛ 29

و ما تو را جز [به سمت‌] بشارت‌گر و هشداردهنده براى تمام مردم، نفرستاديم.

اين آيات بيان‌گر آن است كه هدف اسلام همانند ديگر اديان بزرگ الهى، اصلاح كليت جامعه انسانى در فراخناى گيتى و بدون توجه به حدود جغرافيايى و مرزهاى ساختگى است. به همين دليل، اين اديان و از جمله اسلام همه حكومت و دولت‌ها را وراى مرزها و نژادهايشان به يك دين و دولت واحد و مركزيتى يگانه فرامى‌خواند، هم‌چنان كه در آغاز رسالت اسلام، پيامبر به حكام ايران، مصر، حبشه، يمن، روم و ... نامه مى‌نويسد و آنان را به يگانگى و تن دادن به مديريت واحد در جامعه انسانى دعوت مى‌كند.

براى تبيين اين اصل محورى، واژه‌هاى «الانسان» و «الناس» در قرآن بارها به كار رفته است. نزديك به 240 بار كلمه «الناس» در قرآن آمده است و نزديك به 65 بار كلمه «الانسان» تكرار شده است كه واژه‌اى عام براى همه افراد انسانى است و در بسيارى از موارد، عموميت و كليت خطاب‌ها بسيار روشن است؛ چون:

قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّما أَنَا لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ؛ 30

بگو: «اى مردم، من براى شما فقط هشداردهنده‌اى آشكارم.»

و يا

إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً؛ 31

من تو را پيشواى مردم قرار دادم.