هرچه شديدتر. سير نخست انسان‌ها را به فلاح و امنيت و عدالت و سعادت الهى مى‌خواند و سير دوم، آنان را به دنيامدارى، شيطان و شقاوت مى‌كشاند.

آينده نيز در تعارض و تصادم اين دو منظر شكل مى‌گيرد كه در مقابل يك‌ديگرند و هرچه زمان به پيش مى‌رود، تقابل اين دو شديدتر و جدى‌تر مى‌شود.

سير نخست، عالمانه، ناظر به آينده و به معناى دقيق كلمه، انقلابى است كه با تمام وجود تلاش مى‌كند، وضع گذشته و موجود را به وضع آينده و موعود و يا «يوم الدنيا» را به «يوم الدين» بدل نمايد.

مهدويت در دين مبين اسلام، اميدوارى به آينده‌اى روشن است كه بر مبناى آن روزى مردى الهى خواهد آمد و آن‌چه مردم به تحقق كامل آن اميد بسته‌اند، برآورده خواهد نمود. اين نگاه مى‌كوشد تا اجتماع علاقه‌مند به خوبى‌ها و ارزش‌ها را كمك كند تا جامعه‌اى هدف‌دار و ارزشى در ميان آن آشكار گردد؛ زيرا:

يكم. توجه به آينده جاى‌گاه مهمى دارد؛ چرا كه آينده و مقصد نامعلوم است؛ دوم. تعيين نقطه مطلوب و مفروض در آينده، اولين گام واقعى در اميد به تحقق راه‌بردهاست و ضرورت دارد براى رسيدن به روى‌كردهاى مناسب در راه‌بردهاى تحقيقاتى صورت گيرد تا نيازها و وضع موجود انسان معاصر شناسايى شود و ضمن برشمردن ضرورت‌هاى ترميم وضع حاكم و گرايش به مطلوب‌سازى، نحوه سير از وضع موجود به وضع مطلوب را شبيه‌سازى و سناريوپردازى نمايد و اجرا كند. 9

ازاين‌رو، اهميت توجه به آينده‌نگارى در حوزه مهدويت، محدوده بسيار وسيعى از جنبه‌هاى مختلف زندگى جوامع انسانى را مى‌تواند پوشش دهد. به تعبيرى ديگر، آينده‌نگارى كاركردها و توان‌مندى‌ها را پردازش مى‌كند و در معرض برنامه‌ريزى قرار مى‌دهد؛ كاركردهايى چون:

يكم. آماده‌سازى جامعه در برابر آينده: با تصور حوادث ممكن و ارزيابى احتمالات، خود و ديگران را براى آينده مى‌توانيم آماده و تحقق آن را مديريت كنيم. در اين حالت فرصت‌ها و تهديدها را مى‌توانيم بشناسيم و در برابر آن يا براى به دست آوردن آنها برنامه‌ريزى كنيم؛