قانون روايى‌[1] است. حكومت مشروطه به دو صورت وجود دارد: جمهورى و سلطنتى.»[2] 3. سلطنتى نمادين: در بسيارى از كشورهاى سلطنتى اروپايى، پادشاه يك مقام تشريفاتى و سمبليك بيش نيست و تمام اختيارات حكومت در دست دولت متمركز است؛ به عنوان مثال، در پادشاهى انگلستان كه آن را يكى از قديمى‌ترين دمكراسى‌هاى دنيا مى‌دانند، اختيارات حكومت در دست نخست‌وزير و دولت منتخب پارلمان است و در اصل، شاه سلطنت مى‌كند نه حكومت. در حقوق اساسى انگلستان گرچه اختيارات قانونى پادشاه بسيار فراوان است، اما در عمل كابينه و وزرا آن را اعمال مى‌كنند و پادشاه نقشى تشريفاتى دارد تا قدرت اجرايى.

در مقايسه اقسام حكومت‌هاى سلطنتى مى‌توان گفت در سلطنت مطلقه تمام قدرت و در سلطنت مشروطه بخش محدودى از قدرت در دست شاه قرار دارد و در سلطنت نمادين در واقع قدرتى وجود ندارد.

وجه مشترك همه رژيم‌هاى سلطنتى در اين است كه تصدى رياست كشور، قبل از آن كه بر صلاحيت و لياقت مبتنى باشد، بر قرابت و وراثت تكيه مى‌كند.

رژيم‌هاى جمهورى‌

در رژيم‌هاى جمهورى، مشاركت مردمى از طريق انتخابات، روشن‌ترين نماد حاكميت مردم و دمكراسى است.

[1] -wal to eluR

[2] - داريوش آشورى، دانشنامه سياسى، ص 142. انقلاب مشروطيت در ايران نيز به استقرار حكومتى سلطنتى مشروطه انجاميد. مظفّر الدين شاه در 16 جمادى الثانى 1324( 1906 م) به پذيرش مشروطيت مجبور گرديد و فرمان آن را صادر نمود. عمر حكومت مشروطه در ايران حدود 73 سال بود كه با پيروزى انقلاب شكوهمند اسلامى، به پايان رسيد.