8. بيعت دو گونه است: مشروع و نامشروع. بيعت منهاى ملاحظاتى كه در شرع مقدس اسلام وجود دارد، نامشروع خواهد بود.

9. نقش سياسى بيعت، زمينه‌سازى جهت اعمال ولايت است، بيعت از نظر كلامى و فقهى از دو زاويه قابل بررسى است:

اول، وظيفه مردم در برابر امام: مردم شرعا موظفند با امام بيعت نموده، ولايت او را بپذيرند.

دوم، وظيفه امام در برابر مردم: بر امام واجب است با فراهم بودن شرايط و آمادگى بيعت مردم با وى، ولايت را اعمال نمايد.

10. ولايت‌پذيرى (تولّى) در فرهنگ شيعى يك وظيفه و تكليف است نه حق؛ نوعى عهد و ميثاق است نه انتخاب، و به همين دليل لزوم اطاعت از امام معصوم، به هيچ شرطى از جمله «بيعت» مشروط نيست.

11. سخنان امير مؤمنان على عليه السّلام كه در آنها با اشاره به بيعت مردم با آن حضرت، حجيت خلافت خود را ثابت و تخلف از بيعت را روا نمى‌داند، در مقام جدال احسن با كسانى صورت گرفته است كه بيعت مردم با خلفاى پيشين را پذيرفته بودند ولى با على عليه السّلام مخالفت مى‌كردند.

12. در نظام‌هاى سياسى غرب، انتخابات هم نمايانگر مقبوليت است و هم نشان‌دهنده مشروعيت، اما در نظام سياسى اسلام، انتخابات تنها بيانگر مقبوليت است. نظام، مقبوليت مردميو مشروعيت الهى دارد. مقبوليت و مشروعيت با دو منشأ مستقل از يكديگر قابل جمعند.

13. انتخابات هم حق است و هم تكليف.