و سايه سقف قرار مى‌گيرد؟»[1]

سينه سنگى ما،

از چه از شور و شررها خالى است؟

ديده و اين همه خشك؟

نفس و اين همه سرد؟

تو و اين سنگدلى؟ ... من و اين بى دردى؟!

چگونه مى‌توان به اين خشوع قلبى و نرم دلى دست يافت؟

يكى از كليدهاى گشايش دل، «ذكر» است، آن هم همراه با صدق و خلوص و در خلوت الهى.

حضرت باقر عليه السلام فرمود:

«تَعَرَّضْ لِرِقَّةِ القَلبِ بِكَثْرَةِ الذِّكْرِ فِى الْخَلَواتِ؛[2]

در خلوت‌ها خدا را بسيار ياد كن، تا رقت قلب برايت پديد آيد».

بسيارى از بزرگان به تعبير علامه طباطبايى برنامه‌اى به نام «كشيك دل» يا همان «مراقبت» داشته‌اند و لحظات انس با محبوب و خلوت با معبود و ذكر زبانى و قلبى او را وسيله‌اى براى پالايش دل از كدورت‌ها قرار داده‌اند و از معاشرت‌هاى بى ثمر و دوستان ناباب و مجالس لهو، پرهيز كرده‌اند، كه مايه مرگ دل‌ها است.

دل‌هاى سنگى‌

اين درست است كه دل، گاهى سفت و سخت مى‌شود، سخت‌تر از سنگ، و هيچ ردپايى از احساس، عاطفه، محبت، شوق، حرارت، ايمان،

[1] - محجة البيضاء، ج 6، ص 231

[2] - تحف العقول، ص 285