است، پس از كناره‌گيرى كسانى چند بيمى نيست.

امام مهدى «ع» در چنين انتظارى بسر مى‌برد، و با چنين ايمانى در اين شب يلداى زندگى، استوار و تزلزل‌ناپذير ايستاده است. جامعه «منتظر» و امت چشم‌به‌راه بايد اين ويژگيها را در امام موعود و «منتظر» خويش نيك بشناسد، و تا حدّ امكان مانند خود او در انتظار باشد.

مانع بزرگ راه امام، طاغوتان و مستكبران نظامى و سياسى و ماليند، با همه ابزار و اسبابى كه امروزه بدانها دست يافته‌اند (كه هريك از آنها قادر است در دقايقى، بخشهاى عظيمى از ربع مسكون را ويران سازد). مانع بزرگ ديگر، توده‌هاى نجيب و نادان و فريب‌خورده‌اند كه ناخودآگاه ابزار دست صاحبان زر و زور و تزوير مى‌گردند و با امام به جنگ برمى‌خيزند.

مانع و سدّ راه اصلى، سران و طاغوتان و مستكبرانند كه با قيام و انقلاب حضرت مهدى «ع» قدرت و سلطه خود را پايان يافته مى‌بينند، ازاين‌رو در برابر امام مى‌ايستند.

نابودى همه طاغوتان و مستكبران و مراكز قدرت بشرى كارى ساده نيست. و راه نجات انسان منحصر است به همين نابودى همه اين طاغوتان و طاغوتچكان و اين مهم جز در پرتو ايمان و قدرتى الهى و اراده‌اى مهدوى تحقق نخواهد يافت. پس انتظار آن قيام و انقلاب را بايد داشت، زيرا آن امام و ويژگيهاى راه و كار و برنامه‌هاى اوست كه توان چنين موضوع عظيم و بيمانندى را دارد، و خداوند قدرت رويارويى با همه مستكبران و سلطه‌گران بشرى را به او داده است. پس پيروان راستين او نيز در نستوهى و استوارى و اميد و انتظار، بايد بارقه و فروغى از شور و نشاطها و اميدها و انتظارهاى امام خويش را در خود پديد آورند، و با آن كانون بيكران معنويت و قدرت الهى پيوند روحى و قلبى بيابند، و از او نيرو بگيرند، و در برابر هيچ حادثه و پيش‌آمد ناهنجارى دچار يأس و سرخوردگى و شكست نگردند، و خصلت والاى «انتظار» و اميد را از دست ندهند.