معناى صحيح آن، باعث بيخبرى و بى‌احساسى نسبت به سوزها و شورهاى امام موعود است. شايد در دوران غيبت، انتظار راستين براى فرج، يعنى حضور امام در جامعه انسانى، نخستين راه بيعت و هم‌پيمانى با امام موعود باشد، زيرا كه انتظار حضور در متن جريانها و حوادث پيش از ظهور است، و مايه يادآورى هدفها و آرمانهاى امام موعود «ع» و زمينه آگاهى و هوشيارى و بيدارى هميشگى است. و در حال «انتظار» نبودن به معناى غفلت و بيخبرى و بى‌احساسى و بى‌تفاوتى نسبت به حوادث پيش از ظهور و اصل ظهور است. با وجود غفلت و بى‌تفاوتى و بيخبرى، چسان مى‌توان خود را منتظر دانست، و در انتظار مقدم گرامى امام بود، و محضر او را درك كرد؟

از اين نظرها، «جامعه منتظر» بايد چون امام خود «منتظر» باشد، و هرحادثه‌اى هر چند عظيم و ويرانگر، و هرعاملى هرچند بازدارنده و يأس‌آفرين، او را از تحقق هدفهاى مورد انتظار مأيوس نكند، و در راه آن هدفها از پويايى و تلاش بازندارد، و همواره به امام خود اقتدا كند، امامى كه در برابر مشكلات شكننده و حوادث كوبنده قرنها و عصرها استوار و نستوه ايستاده است، و ذرّه‌اى در اصالت راه و كار خود ترديد نكرده است، و در عين‌حال كه غمهاى بزرگ انسان را در درون دارد و غم‌آميزه لحظه‌هاى زندگى طولانى و دردناك او است، همواره در انتظار بسر مى‌برد و انبوهى موانع و مشكلات نمى‌تواند اندكى در اراده الهى و استوار او ترديد و يأس پديد آورد. او همواره به بزرگى هدف و انجام رسالت الهى خويش مى‌انديشد، و در عين‌حال كه موانع عظيم و درياسان راه و كار خود را مى‌داند و مى‌بيند، به پشتوانه الهى ايمان دارد و اميد به يارى حق بسته است.

امام مهدى «ع»:

* ... لانّ اللّه معنا فلا فاقة بنا الى غيره و الحقّ معنا فلا يوحشنا من قعد عنّا.[1]

- ... بيقين خدا با ما است، پس نيازى به ديگرى نيست، و حق با ما

[1] -« بحار» 53/ 178.