اگرچه اين دهه با ورشكستگى بورس سهام و ارز به پايان رسيد، براى فمينيسم همه چيز نا اميد كننده نبود. زنان اين دهه آرمان‌هاى اقتصادى، آموزشى، حرفه‌اى و فردى را به‌دست آوردند و هرگز تمايل خود به دستيابى به برابرى كامل با مردان را رها نكردند. اگر چه اين خواسته‌هاى آنها به‌طور كامل برآورده نشد، مبارزات زنان دهه‌بيست، به زنان معاصر اختيارات جديدى براى دستيابى به موقعيت داده و شعار جديد خود را به فمينيسم ارائه داد: آزادى انتخاب.

سالهاى ركود

اگرچه دهه سى‌با ركود اقتصادى شروع شد، اوضاع آنگونه كه بر مردان تأثيرگذاشت، بر زنان تأثير نگذاشت. درواقع شايد ركود زندگى‌زنان را كمتر از مردان مختل كرد. برخلاف نظرياتى كه در بسيارى موارد وجود دارد، كارگران زن بواسطه ركود، آسيب ديدند.

حقيقت امر اين است كه: زنان براى تحمّل چنين بحران‌هايى، بار مسئوليت‌شان سنگين‌تر از مردان بود. اما همراه با اين مسئوليت‌ها، موهبت‌هاى خاصى هم مى‌آمد، چون اين ركود، خود يكى از دلايلى بود كه زنان بيشترى خصوصاً زنان متأهل وارد نيروى كار شدند. اگر شوهرى شغل خود را از دست مى‌داد، همسرش اغلب به دنبال موقعيتى بود تا شغلى پيدا كند و سختى شرايط را از بين ببرد. در حالى‌كه مشاغل صنايع سنگين باعث بيكارى مردان مى‌شد، در مشاغل زنان مثل كارهاى دفترى و فروشندگى، زنان بيشترى به كار گرفته مى‌شدند. با افزايش تعداد زنان در نيروى كار، قدرت براى زنان‌