دو راه اساسى جبران ضعف امكانات‌

به نظر من، اين كار، دو راه دارد: يكى راه مادّى است؛ و آن، اين است كه برنامه‌ريزى، آقاى دكتر سيارى‌[1] و بقيه‌ى برادرانى كه در اين زمينه فكرمى‌كنند، ببينند اولويتهاى قطعى در آموزش عالى چيست. حالا همين بودجه‌اى را كه داريد، ببينيد كجاها واجبتر است هزينه كنيد. يعنى واقعاً «الاوجب فالاوجب» را مورد ملاحظه قرار بدهيد و اولويتها را رعايت كنيد.

من به وضع دولت و بخشهاى گوناگون دولتى ناآشنا نيستم. در همين چند سالى كه ما در تنگنا بوديم، على‌رغم وجود تنگنا، در جاهايى يك گشاده‌دستى‌هاى بى‌جا انجام دادند؛ درحالى‌كه يك‌جاى ديگر گرسنگى مى‌كشيدند! نمى‌توانيد بگوييد كه آموزش عالى از اين قضيه مستثناست؛ يا چون حالا آموزش عالى در دست ماست، ما مستثنا هستيم. نه، بالاخره آنها هم كه بودند، برادران خوب ما بودند. آن كسانى هم كه اين كار را كردند، نمى‌خواستند خيانت بكنند؛ اشتباه كردند. هر انسانى هم مى‌تواند اشتباه بكند. مواظبت كنيد، اولويتها را دقيق درنظر بگيريد و ببينيد كجاها را مى‌شود به نفع كجاهاى ديگر زد.

راه دوم، راه معنوى است؛ و آن، اين است كه ما از معنويت در دانشگاه‌ها بايد غفلت نكنيم. هيچ لازم نيست كه من به شماها توصيه كنم. خودتان مى‌دانيد كه من در همه‌ى زمينه‌ها، چقدر به شماها اعتماد و اطمينان دارم؛ منتها خوف من از اين است كه اصول مسلّم و روشن ماها مغفولٌعنه قرار بگيرد.

ببينيد، آن كسانى كه زير موشك نشستند و فلان پروژه را براى جنگ يا غير جنگ راه انداختند، براى چه نشستند؟ پول كه آنها را ننشانده بود. مواظب باشيد، آن عامل ديگرى كه آنها را نشانده بود، در دانشگاه‌ها تضعيف نشود. واقعاً شما بايد به اين نكته هم برسيد. البته من به انجمن‌هاى اسلامى كه اينجا مى‌آيند، همين حرفها را مى‌زنم؛ به جهاد دانشگاهى كه مى‌آيند، مى‌گويم؛ به آقايان نمايندگان كه مى‌آيند، مى‌گويم؛ شكى نيست. اينها مسئولان مستقيم اين‌طور چيزها هستند؛ اما شما كه مسئول دانشگاه هستيد، به نظر من نسبت به اين قضيه، از همه‌ى آنها مسئولتريد. سعى كنيد كه اين ارزشگذارى‌هاى درون دانشگاه- ارزش‌هاى معنوى- حقيقتاً به شكل صحيحى انجام بگيرد.

مسائل خطى و جريانى‌

[1] - قائم‌مقام وقت وزير فرهنگ و آموزش عالى.