اما در مورد در آغوش گرفتن فرزندان توسط نامحرم توصيه اين است كه از سن 6 سالگى به بعد ديگر اين كار را انجام ندهيد.[1]

ط: كمبود محبت‌

در همه امور افراط (زياده روى) و تفريط (كندروى) مذموم و ناپسند مى باشد. همان گونه كه محبت بيش از حد مى تواند عاملى براى به انحراف رفتن نوجوانان و جوانان باشد[2]، كمبود محبت هم نيز مى تواند چنين اثرى را بگذارد.

كمبود محبت، موجب كاهش اعتماد به نفس، عدم توانايى درست تصميم گرفتن، زود تحت تأثير ديگران قرار گرفتن، ضعف شخصيت و ... مى گردد و همه اينها مى تواند عامل انحراف و فاسد شدن يك فرد را محيا كند. (دقت كنيد)

فرزندى كه در منزل مورد احترام والدين است در جامعه و در برخورد و مواجهه با آسيب هاى اجتماعى و اخلاقى، كمتر در معرض آسيب و انحراف و فريب قرار مى گيرد. محبت به فرزندان باعث مى شود آن ها به طور طبيعى به طرف خيلى از انحرافات و از جمله عمل خانمان سوز «خودارضايى» نروند.

شايد عداه اى از والدين بگويند، مگر مى شود پدر و مادرى به فرزند خودش محبت نداشته باشد؟! ما هميشه نسبت به آنها با محبت هستيم.

اما، حرف ما اين است كه بايد اين محبت را به گونه اى ابراز كرد، گاهى با حرف زدن، گاهى با بازى كردن، گاهى با دور هم بودن و ....

بدانيد كه بى محبتى شما مى تواند باعث انحرافات زيادى‌[3]، از جمله روى آوردن فرزند شما به عمل «خودارضايى» باشد. «هادفيلد» به عنوان يك روانشناس نوجوان مى گويد:

«رايج ترين علت روانى استمناء (خودارضايى) نقصان محبت است. كودك چون از ديگران مايوس و دلسرد شد، به خويش مى گرايد، به طورى كه تمام زندگى عشقى وى متمركز بر لذت جسمانى گرديده و ميل شديدى براى احساس اين لذت حاصل مى كند».[4]

علت اين مسئله هم آن است كه فرزند گمان مى كند كه با دست زدن به اين عمل مى تواند كمبود خود را جبران كند و به آرامشى برسد اما غافل از اينكه علاوه بر معصيت خداوند، يك مشكل خود را، تبديل به مشكلات فراوانى مى كند كه عاقبت و انتهايش معلوم نيست.

ى: استحمام اشتباه‌

[1] - شيخ طوسى؛ تهذيب الاحكام، ج 7، ص 461، ح 54، چاپ چهارم، دارالكتب الاسلاميه تهران، 1365.

[2] - محمد تقى فلسفى( ره)؛ كودك از نظر وراثت و تربيت، ص 232، بخش دوم، انتشارات دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ هفتم، تهران 1385.

[3] - دكتر على شريعتمدارى، روانشناسى تربيتى، ص 199، چاپ نوزدهم، مؤسسه انتشارات اميركبير، 1385.

[4] - هادفيلد؛ روان شناسى كودك و بالغ، ترجمه مشفق همدانى، ص 326 و 327، بنگاه مطبوعاتى صفيعلى شاه، چاپ دوّم، سال 1365.