قبائل انجام مى‌دادند، با رسول خدا صلى اللّه عليه و اله و سلم نيز بيعت نمودند.

بيعت يك نوع عهد و معاهده بوده است و هدف از آن شناسايى فردى به عنوان رئيس و امير نبوده، بلكه با فردى كه رياست و رهبرى او به گونه‌اى ثابت شده بود، بيعت مى‌كردند كه با او همكارى كنند.

مثلا در همان پيمان نخست، مردم مدينه با پيامبر بيعت كردند كه از شرك و دزدى و ناپاكى بپرهيزند و در پيمان دوم متعهد شدند كه از وجود پيامبر حفاظت كنند و در هردو صورت رياست و رهبرى پيامبر براى آنان، از قبل ثابت شده بود و به نبوت او ايمان آورده بودند و لازمه ايمان به نبوت فردى اين بود كه به سخنان او گوش فرا دهند (شرك نورزند و ...) و از او صيانت كنند، ولى اين وظيفه دينى را به صورت بيعت و اخذ پيمان مشخص‌تر نمودند، و به آن استحكام بخشيدند.

قرآن در دو مورد، بيعت مسلمانان را با پيامبر يادآور شده است و در هيچ‌يك از دو مورد، هدف از پيمان، شناسايى رسول خدا به عنوان رئيس دولت نبود، بلكه چون لازمه ايمان به نبوت فردى اين است كه به سخنان او گوش فرا دهند و از وجود او حفاظت كنند آنان لازمه ايمان خود را در قالب بيعت ريختند اينك مشروح اين و پيمان:

يكى از اين دو پيمان صلح «حديبيه» است كه مشركان قريش، از ورود پيامبر اسلام به سرزمين حرم مانع شدند. پيامبر گرامى صلى اللّه عليه و اله و سلم كه‌